Shoegazing | |
---|---|
e | |
Orixe musical | rock alternativo, dream pop, neopsicodelia, noise pop, post-punk, drone music, space rock |
Orixe cultural | mediados dos 80 no Reino Unido |
Instrumentos típicos | guitarra, voces, baixo, batería |
Derivados | nu gaze |
Xéneros de fusión | |
post-metal – post-rock | |
Shoegazing (tamén coñecido como shoegaze) é un subxénero do rock alternativo aparecido no Reino Unido e Irlanda a finais dos anos 80 entre os grupos de neopsicodelia.[1] Durou ata mediados dos anos 90, chegando ao seu cénit nos anos 1990 e 1991. A prensa musical británica, especialmente NME e Melody Maker, chamou a este estilo shoegazing debido a que os músicos destas bandas estaban relativamente tranquilos durante as actuacións, e nun estado introspectivo ("non-confrontational state"), de aí a idea de que estaban mirando os seus zapatos (en inglés shoe).[2][3] O excesivo uso de pedais de efectos tamén contribuíu á imaxe dos músicos mirando cara aos seus zapatos (shoegazing significa mirando os zapatos) durante os concertos.[4]
O son shoegazing caracterízase polo significativo uso de efectos e distorsión de guitarra, polas indistinguibles e escura melodías de voz que se mesturan e confunden con retroalimentación e un volume abafador.[2] My Bloody Valentine e o seu álbum Loveless de 1991 son amplamente considerados como os que definiron o xénero,[5][6] e na estilo tamén destacan bandas como Slowdive, Ride, Lush, Curve, Pale Saints, Swirlies, Chapterhouse, e Swervedriver.
Nos anos 90, os grupos de shoegazing foron deixados de lado polo movemento grunge estadounidense, forzando a bandas relativamente descoñecidas a separarse ou a reinventar o seu estilo. En tempos máis recentes houbo un renovado interese polo xénero entre as bandas de "nu-gaze", como The Joy Formidable, DIIV, The Depreciation Guild, The Radio Dept, Grey Zine, Whirr e Snow in Mexico.