Station to Station | ||||
---|---|---|---|---|
Álbum de David Bowie | ||||
Publicado | 23 de xaneiro de 1976 | |||
Gravación | outubro - novembro de 1975 | |||
Estudio(s) | Cherokee Studios, Hollywood Record Plant, Os Ánxeles | |||
Duración | 38:08 | |||
Xénero(s) | rock, funk, blue-eyed soul | |||
Selo(s) | RCA Records | |||
Produtor | David Bowie, Harry Maslin | |||
Cronoloxía | ||||
| ||||
Na rede | ||||
![]() ![]() ![]() ![]() | ||||
[ editar datos en Wikidata ] | ||||
Station to Station é o décimo ábum de estudio do músico inglés David Bowie, publicado o 23 de xaneiro de 1976 a través do selo RCA Records. Considerado como un dos seus traballos máis significativos, Station to Station destaca por ser o vehículo da última gran personaxe de Bowie, The Thin White Duke. O disco foi gravado tras completar de filmar The Man Who Fell to Earth de Nicolas Roeg, e na súa portada aparece un fotograma da película. Durante as sesión Bowie dependeu fortemente das drogas, especialmente da cocaína, e non lembra case nada da produción.
Musicalmente, Station to Station foi un álbum de transición para Bowie, desenvolvendo a música funk e soul do seu anterior traballo, Young Americans, pero presentando unha nova dirección cara aos sintetizadores e os ritmos motorik influenciados polas bandas alemás de electrónica como Kraftwerk e Neu!. Esta tendencia culminou nalgúns dos seus traballos máis aclamados, a chamada Berlin Trilogy, gravados con Brian Eno entre 1977 e 1979. As letras do álbum reflicten as súas preocupacións sobre Nietzsche, Aleister Crowley, a mitoloxía e a relixión.
Coa súa mestura de funk e Krautrock, baladas románticas e ocultismo, Station to Station ten sido descrito simultaneamente como un dos álbums de Bowie máis accesibles e o máis impenetrable.