Summum bonum

Summum bonum ('sumo ben' ou 'ben maior, en latín) é unha expresión latina, introducida por Cicerón,^[1] usada na filosofía — particularmente, en Aristóteles,^[2] na filosofía medieval e na filosofía de Immanuel Kant — para describir o ben maior que o ser humano debe buscar.^[3]

De modo xeral, summum bonum é interpretado como sendo o obxectivo final, contendo todos os outros bens. Na filosofía cristiá, o ben maior é comumente definido como a vida dos xustos, vivida en comuñón con Deus e de acordo cos preceptos divinos.

O concepto, ben como as consecuencias filosóficas e teolóxicas, pode ter orixe nas formas clásicas do monoteísmo.^{[Cómpre referencia]} Foi presentado ao mundo Occidental a través de filósofos neoplatónicos, e descrito como característica dun Deus cristián por Agostiño de Hipona na súa obra De natura boni (en galego, A Natureza do Ben), escrita polo 339. Agostiña nega a existencia positiva do mal absoluto e describe un mundo con Deus como o ben supremo no centro, e define diferentes graos de mal como as diferentes etapas da distancia.^[4][5]

O sumo ben pode ser encontrado en varias doutrinas:

• Utilitarismo, unha doutrina ética onde o ben maior é asociado ao benestar do maior número de persoas posíbel;
• Eudemonismo, doutrina segundo a cal a felicidade é o ben maior dos seres humanos;
• Deontoloxía, doutrina onde o ben maior é identificado coa moral e o deber.

1. ↑ Dinneen, M.F. (1909). "The Highest Good". In Herbermann, Charles. Catholic Encyclopedia. 6. Nova York: Robert Appleton.
2. ↑ "Summum bonum (philosophy) -- Britannica Online Encyclopedia". Consultado o 2011-07-17. 
3. ↑ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Summum Bonum". Encyclopædia Britannica 26 (11ª ed.). Cambridge University Press (en inglés). p. 81. 
4. ↑ Koslowski (1988), p. 170
5. ↑ Lay (1989), p. 85