Back Uranus Afrikaans Uranus (Planet) ALS ኡራኑስ Amharic Urano (planeta) AN Uranus ANG युरेनस ANP أورانوس Arabic ؤرانوس ARY اورانوس ARZ ইউৰেনাচ Assamese
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
Urano é o sétimo planeta do sistema solar, situado entre Saturno e Neptuno, o terceiro de maior tamaño, e o cuarto máis masivo. Chámase así en honra da divindade grega do ceo Urano (do grego antigo Οὐρανός), o pai de Cronos (Saturno) e o avó de Zeus (Xúpiter). Aínda que é detectable a primeira ollada no ceo nocturno, non foi catalogado como planeta polos astrónomos da antigüidade debido á súa escasa luminosidade e á lentitude da súa órbita.[1] William Herschel anunciou o seu descubrimento o 13 de marzo de 1781, ampliando as fronteiras entón coñecidas do sistema solar, por primeira vez na historia moderna. Urano é tamén o primeiro planeta descuberto por medio dun telescopio.
Urano é similar en composición a Neptuno, e os dous teñen unha composición diferente dos outros dous xigantes gasosos (Xúpiter e Saturno). Por iso, os astrónomos ás veces clasifícanos nunha categoría diferente, os xigantes xeados. A atmosfera de Urano, aínda que é similar á de Xúpiter e Saturno por estar composta principalmente de hidróxeno e helio, contén unha proporción superior tanto de «xeo»[nota 1] como de auga, amoníaco e metano, xunto con trazas de hidrocarburos.[2][nota 2] Posúe a atmosfera planetaria máis fría do sistema solar, cunha temperatura mínima de 49 K (-224 °C). Así mesmo, ten unha estrutura de nubes moi complexa, acomodada por niveis, onde se cre que as nubes máis baixas están compostas de auga e as máis altas de metano.[2] En contraste, o interior de Urano atópase composto principalmente de xeo e rocha.
Como os outros planetas xigantes, Urano ten un sistema de aneis, unha magnetosfera, e numerosos satélites. O sistema de Urano ten unha configuración única respecto aos outros planetas debido a que o seu eixo de rotación está moi inclinado, case ata o seu plano de revolución ao redor do Sol. Polo tanto, os seus polos norte e sur atópanse onde a maioría dos outros planetas teñen o ecuador.[3] Vistos desde a Terra, os aneis de Urano dan o aspecto de que rodean o planeta como unha diana, e que os satélites viran ao seu ao redor como as agullas dun reloxo, aínda que en 2007 e 2008, os aneis aparecían de lado. O 24 de xaneiro de 1986, as imaxes do Voyager 2 mostraron a Urano como un planeta sen ningunha característica especial de luz visible e mesmo sen bandas de nubes ou tormentas asociadas cos outros xigantes.[3] Con todo, os observadores terrestres viron sinais de cambios de estación e un aumento da actividade meteorolóxica nos últimos anos a medida que Urano achégase á súa equinoccio. As velocidades do vento en Urano poden chegar ou mesmo exceder os 250 m/s (900 km/h).[4]
- ↑ "MIRA's Field Trips to the Stars Internet Education Program". Monterey Institute for Research in Astronomy. Arquivado dende o orixinal o 11 de agosto de 2011. Consultado o 21 de setembro do 2022.
- ↑ 2,0 2,1 Lunine, Jonathan. I. (1993). "The Atmospheres of Uranus and Neptune". Annual Review of Astronomy and Astrophysics 31: 217–263. Bibcode:1993ARA&A..31..217L. doi:10.1146/annurev.aa.31.090193.001245.
- ↑ 3,0 3,1 Smith, B.A.; Soderblom, L. A.; Beebe, A.; et al. (1986). "Voyager 2 in the Uranian System: Imaging Science Results". Science 233 (4759): 97–102. Bibcode:1986Sci...233...43S. PMID 17812889. doi:10.1126/science.233.4759.43.
- ↑ Sromovsky, L.A.; Fry, P.M. (2005). "Dynamics of cloud features on Uranus". Icarus 179: 459–483. Bibcode:2005Icar..179..459S. doi:10.1016/j.icarus.2005.07.022.
Erro no código da cita: As etiquetas <ref> existen para un grupo chamado "nota", pero non se atopou a etiqueta <references group="nota"/> correspondente