5 Astraea | |
---|---|
Genus | Asteroides Cinguli Principalis |
Res orbitales epochae 4 Ianuarii 2010 | |
Excentricitas | .1908155149415791 |
Axis semimaior | 2.577742290645601 UA |
perihelion | 2.085869068069375 UA |
aphelion | 3.069615513221827 UA |
Inclinatio orbitalis | 5.371414397730359° |
Longitudo nodi ascendentis | 141.6582094821608° |
Argumentum perihelii | 358.0206657789456° |
Anomalia media | 191.8726991977212° |
Periodus orbitalis | 4.138733356268 anni |
Res physicae | |
Diameter | 167×123×82 km[1][2] 119 (media) km |
Massa | kg |
Densitas media | g/cm3 |
Periodus rotationis | 16 h 47.999954 m |
Classis spectralis | Tholen: S, SMASS: S |
Magnitudo absoluta | 6.85 |
Albedo | 0.2268 |
De recognitione | |
Primus repertor | C. L. Hencke |
Repertum | die 8 Decembris 1845 |
Designationes aliae | 1969 SE |
5 Astraea,[3] olim designatione 1969 SE agnitus, est asteroides systematis solaris nostri, asteroidibus Cinguli Principalis attributus. Astronomis terrestribus magnitudinem absolutam 6.85 monstrat. Die 8 Decembris 1845 a Carolo Ludovico Hencke in Observatorio Driesen versato repertus est.[4] In mythologia Graeca Astraea, e qua asteroides appellatum esse censetur, fuit ultima immortalium qui in tellure cum hominibus viverent.
Rerum orbitalium ratio epochae 4 Ianuarii 2010 constitit. Qua epocha 5 Astraea per dies 1512 circa solem movebatur. Axem orbitalem habebat unitatum astronomicarum 2.58 et eccentricitatem 0.19, distans igitur a sole quam minime unitatibus 2.09, quam maxime unitatibus 3.07. Inclinatio orbitalis 5.37° reperiebatur, anomalia media 191.87°.