Aetas Baroca in musica Occidentali est tempus quod a 1600 fere ad 1750 duravit.[1] Hoc tempus Renascentiae sequitur et se vicissim in Aetatem Classicam evolvit. Vocabulum baroca ex barroco 'margarita deformis' vocabulo Portugallico deducitur,[2] negante musicae ornatae et magnopere decoratae huius temporis descriptione; deinde, nomen ad architecturam etiam adhibitum est.
Musica Baroca est maior canonis musicae classicae pars, latissime peracta, audita, investigata. Inter compositores huius temporis sunt Ioannes Sebastianus Bach, Georgius Fridericus Handel, Alexander Scarlatti, Henricus Sagittarius, Samuel Scheidt, Antonius Vivaldi, Georgius Philippus Telemann, Ioannes Baptista Lully, Archangelus Corelli, Franciscus Couperin, Dionysius Gaultier, Claudius Monteverdi, Ioannes Philippus Rameau, et Henricus Purcell.
Per Aetatem Barocam, tonalitas functionalis orta est, atque compositores, histriones, et acroamata exquisitiorem ornamentationem musicam evolvebant, notationem musicam mutabant, et novas instrumentorum cantorum rationes excogitabant. Musica Baroca magnitudinem, campum, et complexitatem perfunctionis instrumentalis expansit, et operam instituit ut genus musicae. Multa vocabula et notiones musicae huius aetatis iam in usu sunt.