Buddhismus Tibetanus, vel Lamaismus,[1] est corpus dogmatis religiosi et institutionum Buddhismi proprium Tibetani, Mongoliani, Tuvani, Bhutani, Calmucci, Buriati, et certarum regionum Himalayarum, inter quas Nepalia septentrionalis et India (praecipue in Arunachal Pradesh, Ladakh, Dharamsala, Lahaul et Spiti districtus in Himachal Pradesh et Sikkim). Quod est religio civitatis Bhutaniae.[2] Etiam exercetur in Mongolia et regionibus Russiae (Calmucciae, Buriatiae, Tuvae) et Sinarum Boreorienalium.
Textus religiosi et commentarii tam in canone Buddhistico Tibetano continentur ut lingua Tibetana classica sit lingua sacra harum regionum. Buddhismus Tibetanus dogma Vajrayana Indiae saeculi octavi conservat,[3] statum Buddhae petens, corpus arcuatum appellatum.[4]
Diaspora Tibetana Buddhismum Tibetanum ad multas civitates Occidentales extendit, ubi traditio populo grata saeculo vicensimo facta est.[5] Inter eius praestantes fautores est quartus decimus Dalai Lama. Numerus assectatorum inter decem et viginti milliones aestimatur.[6]
Scepticismus est proprietas Buddhismi Tibetani magni momenti.