Clāvile (-is, n),[1]pianum,[1]clavicymbalum,[1][2]plectrocymbalum,[1] vel clavicordium,[3] est chordophonum malleis nervisque intentīs ad tonos ēdendōs praeditum. Clāvilia maximae magnitūdinis nōnāgintā septem clāvēs[4] habent, quae, digitīs dēpressīs, faciunt ut nervī malleīs impellantur. Pulsus malleī efficit ut vibratio nervī sonum ēmittat; gradus sonī, acūtus vel gravis, intentiōne pendit nervī. Vis, quā dēpressā est clāvis, vim sonī dēfīnit. Sonus deinde sponte per sēdātōrem quendam, malleō coniunctum, repremitur nē misceantur sonī; clavilista autem pedālī potest sēdātōrem ad tempus disiungere ut concentus sonōrum harmoniās gignat.
Clāvile saeculo octavodecimo ineunte ā Bartholomaeo ChristophoroFlorentiae ut coniunctiō cōnstrūctiōnum clāvichordī et tympanī excōgitāta est. Fructus illīus combīnātiōnis 'leve forteque' (Italianepiano e forte) appellātus est propter suam unicam facultātem tam levēs quam fortēs sonōs reddendī.
↑Traupman, Iohannes. [2003]. Colloquia Latine Exercito Orali, editio tertia (Anglice: Conversational Latin for Oral Proficiency, Third Edition.). pp 359. Vauconda, IL: Editores Bolchazy-Carducci. ISBN 086516438X
↑Etymologisches Wörterbuch nach Pfeifer,: "(Medio-)Francogallicum clavier cognātum est vōcī clef 'Clavis, /Taste/Key/Tecla/', quae est ā latīnō clāvis '/Schlüssel/Key/Llave/, pessulus', mediolatīne 'clāvis ventilis fistulae organi' et '/Taste/'" Theodisce: "Mfrz. frz. clavier stellt sich zu frz. clef ‘Schlüssel, Taste’, aus lat. clāvis ‘Schlüssel, Riegel’, mlat. ‘Schlüssel zum Ventil der Orgelpfeife’ und ‘Taste’".