Lingua Saxonica

Lingua Saxonica Theodisce: Plattdeutsch sive Niederdeutsch sensu stricto
Taxinomia	Linguae Indoeuropaeae  (Linguae Germanicae)
Locutores	fere 8 decies centena milia satis bene; secundum indicia varia: 12-30 decies centena milia hominum, qui linguam intellegunt, 1–4 decies centena milia ut lingua materna
Sigla	1 , 2 nds, 3 nds
Status publicus
Officialis	Germania[1]
Privata	Germania, Nederlandia, Dania[2], Russia, Kazachstania, Chirgisia, Canada, Civitates Foederatae Americae, Mexico, Beliza, Brasilia, Bolivia et Paraquaria
Litterae	—
Scriptura	Latinum
Procuratio
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Lingua Saxonica (Theodisce Plattdeutsch et Niederdeutsch sensu stricto, Saxonice Plattdütsch, Plattdüütsch, Plattdüüts, Plattdüütsk, Nedderdüütsch, Nederduuts, Platduuts, Neddersass'sch et Nedersaksies) in partibus Germaniae ad septentriones vergentibus ac in Nederlandia orientali in usu est. Lingua Saxonica, orta ex lingua Saxonica antiqua, ad linguas Germanicas Occidentales pertinet. Dialecti eius una cum dialectis Theodiscis altis ac Batavis ad continuum dialectorum linguarum Germanicarum occidentalium continentalium pertinent. Hae dialecti adhuc his diebus linguis Anglicae ac Frisicae similes sunt, quod originem communem demonstrat. Multi eius sunt dialecti. Et lingua Mennonitarum Russicorum Plautdietsch de lingua Saxonica oriunda est.

Numerus hominum qui his temporibus Saxonice loquuntur aut intellegunt varie ponitur (vide capsam). In Germania, circiter sex decies centena milia hominum lingua bene aut modice, in Europa circiter octo decies centena milia loqui putantur.^[3]

Lingua Saxonica non modo in Europa in usu est, sed etiam in America Septentrionali, Australi, et in aliis partibus mundi.