Lingua Serbica српски језик/srpski jezik | |
---|---|
Taxinomia | Linguae Indoeuropaeae (Linguae Baltoslavicae) |
Locutores | 12 000 000[1] |
Sigla | 1 sr, 2 srp, 3 — |
Status publicus | |
Officialis | Serbia, Bosnia et Herzegovina, Mons Niger, Ager Merulensis, Athos (Graecia), Macedonia, Croatia (partim), quibusdam Romaniae, Slovaciae, Sloveniae et Hungariae locis. |
Privata | vide status officialis, praeterea ab immigrantibus praesertim in Unione Europaea et America septentrionali |
Litterae | — |
Scriptura | Cyrillica |
Procuratio | |
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae |
Lingua Serbica[2] (Serbice: српски/srpski) ad linguas Slavicas meridianas intra ramum Slavicum linguarum Indoeuropaearum pertinet. Egregius linguae Serbicae fautor Aloysius Schmaus habendus est.