Back Neutronster Afrikaans Estrela de neutrons AN न्यूट्रॉन तारा ANP نجم نيوتروني Arabic নিউট্ৰন তৰা Assamese Estrella de neutrones AST Neytron ulduzu Azerbaijani نوترون اولدوزو AZB Нейтронная зорка Byelorussian Нэўтронная зорка BE-X-OLD

Stella neutronica

Prima observatio directa stellae neutronicae solitariae per lucem visibilem. Stella neutronica est RX J1856.5−3754.
Comparatio magnitudinum (a latere sinistro ad dextrum) pumilionis albae, pulsaris et Telluris. In observationibus, stellae neutronicae (inde pulsaria, magnetaria, etc.), ob suas altissimas temperaturas et ideo luminositates, patescunt maiores suis realibus dimensionibus.

Stella neutronica[1] est nucleus collapsus supergigantis, cuius prior massa inter 10 et 25 massarum solarium erat, vel fortasse maior si stella dives erat metallorum,[2] qui factus est stella degener. Praeter foramina nigra et alia corpora hypothetica (e.g. foramina alba, stellae quarcicae), stellae neutronicae sunt minimae et densissimae corporum stellarum.[3] Radium habent ordine 10 chiliometrorum et massam circiter 1.4 massarum solarium.[4] Coniunctio explosionis supergigantis cum collapsione gravitationali – quae nucleum stellarem plus quam ad densitatem pumilionum albarum et usque ad densitatem nucleorum atomicorum comprimit – stellam neutronicam gignit.

Cum creatae sint, stellae neutronicae non alium calorem generant et lente refrigerant; possunt tamen ultro, per collisiones vel accretionem, evolvere. Pleraque coniectationes de his corporibus inferunt stellas neutronicas paene omnino e neutronibus constare (i.e. particulae subatomicae nullo onere electrico et massā paulo maiore quam massā protonis). Sub quidem extremo regimine stellarum neutronicarum, electrones materiei vulgaris cum protonibus ita miscentur ut neutrones generent.

Secundum principium exclusionis Paulianum, ulteriorem contractionem stellis neutronicis pressio degenerationis neutronum negat, tamquam pressio degenerationis electronum pumiliones albas sustinet. Talis pressio tamen non sufficit ad stellam ultra 0.7 M☉ sustinendam,[5][6] et nonnullae repulsivae vires nucleares maxime interveniunt ad stellas neutronicas maiores sustinendas.[7][8] Si massa stellae limitem Tolmanianum-Oppenheimerianum-Volkoffianum duarum massarum solarium excedit, aequilibrium inter pressionem et vires nucleares rumpitur, et stella tum collabitur adusque foramen nigrum creatur. Stella neutronica maxima massa detecta, PSR J0952–0607, 2.35 ± 0.17 massis solaribus aestimatur.[9]

  1. ↑ Cf. Compositio Latina, pars prima, a professore Blasio Amata redacta (2008). Romae: Pontificium Institutum Altioris Latinitatis. p. 9: “Haec stella neutronica, in constellatione Sagittarii, reliquum est sideris gigantei, cuius diametros tantum XX chiliometra extenditur et gyrus octo secundis completur.”
  2. ↑ Heger, A.; Fryer, C. L.; Woosley, S. E.; Langer, N.; Hartmann, D. H. (2003). "How Massive Single Stars End Their Life". Astrophysical Journal 591 (1): 288–300. arXiv:astro-ph/0212469 
  3. ↑ Glendenning, Norman K. (2012). Compact Stars: Nuclear Physics, Particle Physics and General Relativity (illustrated ed.). Springer Science & Business Media. p. 1. ISBN 978-1-4684-0491-3 
  4. ↑ Seeds, Michael; Backman, Dana (2009). Astronomy: The Solar System and Beyond (6th ed.). Cengage Learning. p. 339. ISBN 978-0-495-56203-0 
  5. ↑ Tolman, R. C. (1939). "Static Solutions of Einstein's Field Equations for Spheres of Fluid". Physical Review 55 (4): 364–373 
  6. ↑ Oppenheimer, J. R.; Volkoff, G. M. (1939). "On Massive Neutron Cores". Physical Review 55 (4): 374–381 
  7. ↑ Neutron Stars. . www.astro.princeton.edu 
  8. ↑ Douchin, F.; Haensel, P. (December 2001). "A unified equation of state of dense matter and neutron star structure". Astronomy & Astrophysics 380 (1): 151–167. arXiv:astro-ph/0111092 
  9. ↑ "The heaviest neutron star on record is 2.35 times the mass of the sun". sciencenews. 22 July 2022 
From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne