Dalam agama Hindu, Brahman (Sanskrit: ब्रह्मन्; IAST: Brahman) merujuk kepada prinsip sejagat tertinggi, iaitu Realiti Mutlak alam semesta.[1][2] [3] Dalam aliran utama falsafah Hindu, ia dianggap sebagai sebab utama yang tidak bersifat fizikal, efisien, formal, dan akhir bagi segala yang wujud. Ia adalah kebenaran, kesedaran, dan kebahagiaan yang meliputi, tidak terbatas, kekal, dan tidak berubah, tetapi menjadi sebab kepada segala perubahan. Brahman sebagai konsep metafizik merujuk kepada kesatuan tunggal yang mengikat di sebalik kepelbagaian dalam segala yang wujud.
Brahman ialah perkataan Sanskrit Veda, dan ia dikonsepkan dalam agama Hindu, seperti yang dinyatakan oleh Paul Deussen, sebagai "prinsip kreatif yang direalisasikan dalam seluruh dunia."[4] Brahman merupakan konsep utama yang terdapat dalam Veda dan dibincangkan secara meluas dalam Upanishad awal.[5] Dalam Veda, Brahman dikonsepkan sebagai Prinsip Kosmik.[6] Dalam Upanishad, ia digambarkan secara pelbagai sebagai Sat-cit-ānanda (kebenaran-kesedaran-kebahagiaan)[7] dan sebagai Realiti Tertinggi yang kekal dan tidak berubah.[8]
Brahman dibincangkan dalam teks-teks Hindu dengan konsep Atman (Sanskrit: आत्मन्, 'Diri'),[9] [10] yang boleh bersifat peribadi, tidak peribadi, atau dikenali sebagai Para Brahman, atau gabungan pelbagai sifat ini bergantung pada aliran falsafah tertentu.[11] Dalam aliran dualistik agama Hindu seperti Dvaita Vedanta yang bersifat teistik, Brahman berbeza daripada Atman (Diri) dalam setiap makhluk. Sebaliknya, dalam aliran bukan dualistik seperti Advaita Vedanta, Brahman dianggap sama substansinya dengan Atman, berada di mana-mana, dalam setiap makhluk hidup, dan terdapat kesatuan spiritual yang saling berkaitan dalam semua kewujudan.