Kemelayuan

Kemelayuan (Jawi: كملايوان‎) adalah istilah yang digunakan untuk menggambarkan menjadi orang Melayu, atau ciri-ciri Melayu yang tersusun, dan digunakan untuk merujuk kepada yang mengikat dan membezakan orang-orang Melayu dan membentuk asas perpaduan dan identiti mereka. Orang yang menyebut dirinya Melayu ditemui di banyak negara di Asia Tenggara, disatukan oleh identiti berkongsi identiti tetapi dibahagikan dengan sempadan politik, sejarah yang berbeza, dialek variasi dan keunikan pengalaman tempatan. Walaupun istilah 'Melayu' digunakan secara meluas dan mudah dimengerti di rantau ini, ia tetap terbuka untuk tafsiran yang berbeza-beza kerana ciri-cirinya yang pelbagai dan cair. 'Melayu' sebagai identiti, atau kewarganegaraan, dianggap sebagai salah satu konsep yang paling mencabar dan membingungkan dalam dunia pelbagai-etnik di Asia Tenggara.^[1]

Kebanyakan etos identiti Melayu dianggap daripada Kesultanan Melaka pada abad ke-15.^[2][3] Selepas kejatuhan Melaka pada 1511, gagasan Bahasa Melayu berkembang dengan dua cara: untuk menuntut rentetan kerajaan atau mengakui keturunan dari Sriwijaya dan Melaka, dan merujuk kepada diaspora komersial pluralistik di sekitar pinggir alam Melayu yang mengekalkan bahasa Melayu, amalan adat dan perdagangan emporium Melaka. Menjelang pertengahan abad ke-20, konsep kolonialisme anti-Barat tentang kepelbagaian romantik telah menjadi komponen integral dari nasionalisme Melayu, berjaya mengakhiri pemerintahan British di Tanah Melayu.^[4]

Hari ini, tiang-tiang kesenian Melayu yang paling banyak diterima; Raja-Raja Melayu, budaya dan bahasa Melayu, dan Islam,^[5][6][7][8] diinstitusikan di kedua-dua negara majoriti Melayu, Brunei dan Malaysia. Sebagai kesultanan Melayu yang berfungsi sepenuhnya, Brunei mengisytiharkan Melayu Islam Beraja sebagai falsafah kebangsaannya.^[9] Di Malaysia, di mana ketuanan kesultanan Melayu dan kedudukan Islam dipelihara, identiti Melayu ditakrifkan dalam Perkara 160 Perlembagaan Malaysia.