Rekonstruksi linguistik

Rekonstruksi linguistik ialah amalan mewujudkan ciri-ciri sesuatu bahasa leluhur yang belum ditentusahkan kepada satu atau lebih bahasa yang terlibat. Terdapat dua jenis rekonstruksi:

• Rekonstruksi dalaman menggunakan penyimpangan sebutan yang terdapat pada sesuatu bahasa untuk membuat kesimpulan tentang peringkat awal bahasa itu, yakni hanya berdasarkan bukti sedia ada yang terdapat pada sesuatu bahasa itu.
• Rekonstruksi bandingan, atau sekadar dikenali sebagai rekonstruksi, ialah kaedah mengasas ciri-ciri linguistik bahasa leluhur daripada dua atau lebih bahasa yang berkaitan, di bawah keluarga bahasa yang sama, melalui kaedah perbandingan. Bahasa yang direkonstruksi melalui kaedah ini selalunya dirujuk sebagai bahasa purba (leluhur bersama semua bahasa pada sesuatu keluarga bahasa); contohnya seperti bahasa Indo-Eropah Purba dan bahasa Austronesia Purba.

Teks yang membincangkan rekonstruksi linguistik biasanya mendahului bentuk-bentuk rekonstruksi itu dengan tanda bintang (*) untuk membezakannya dengan bentuk yang sudah ditentusahkan.

Sesuatu perkataan yang terbit dari sesuatu akar kata yang direkonstruksi pada sesuatu bahasa purba dikenali sebagai refleks. Refleks ialah terbitan yang diketahui daripada bentuk terdahulu, yang kewujudannya mungkin dapat dibukti atau direkonstruksi. Refleks pada sumber kata yang sama dikenali sebagai kata kognat (atau kata seasal).