44e Grammy Awards

44e Grammy Awards (2002)
Grammy Awards
Datum	27 februari 2002
Locatie	Staples Center, Los Angeles
Host	Jon Stewart
Netwerk	CBS
Vorige	Grammy Awards 2001
Volgende	Grammy Awards 2003
Portaal    Muziek

De 44e uitreiking van de jaarlijkse Grammy Awards vond plaats op 27 februari 2002 in het Staples Center in Los Angeles. De uitreiking werd gepresenteerd door Jon Stewart en uitgezonden door CBS.

De grote winnaar was Alicia Keys die vijf keer een prijs in ontvangst mocht nemen, waaronder die voor Best New Artist en Song of the Year. Het was voor het eerst sinds 1981 dat een nieuwe artiest zoveel Grammy's mee naar huis mocht nemen; in dat jaar was het Christopher Cross die als debutant vijf Grammy's won. Alicia won voor haar album Songs in A Minor en de single Fallin'.

U2 deed eveneens uitstekende zaken en voegde vier Grammy's aan hun totaal toe. Drie nummers van het album All That You Can't Leave Behind (zelf goed voor een Grammy als beste rock-album) vielen in de prijzen: Walk On (Record of the Year), Elevation (beste rock-uitvoering) en Stuck In A Moment You Can't Get Out Of (beste pop-uitvoering). Het carrièretotaal van U2 kwam hiermee op 14 (er zouden er tot 2006 nog acht volgen).

Verder leek het alsof de Grammy's in 2002 een duik in het verleden namen, terug naar oorspronkelijke Amerikaanse muziekstijlen als blues, country, bluegrass en folk. De soundtrack van de film O Brother, Where Art Thou?, met nummers van artiesten en nummers in de genoemde stijlen, werd uitgeroepen tot Album of the Year. Het was voor het eerst sinds 1979 dat een soundtrack album deze Grammy won; destijds was het de soundtrack van Saturday Night Fever. Het album van O Brother, Where Art Thou? was een mix van stokoude, oorspronkelijke opnamen (de oudste dateerde van 1928) en nieuwe opnamen, van zowel bestaande als nieuwe liedjes. Slechts een paar gevestigde namen deden mee: Emmylou Harris en bluegrass-zangeres Alison Krauss bijvoorbeeld, maar de rest van de soundtrack werd gevuld door namen die in Europa (en dus ook in Nederland) vrijwel onbekend waren: Dan Tyminski (van Union Station, de begeleidingsband van Krauss), Chris Sharp, Pat Enright, Harley Allen en anderen. Er was ook grote verscheidenheid in leeftijden van de artiesten. Ralph Stanley, van wie O Death op het album stond, was 75 terwijl The Peasall Sisters (een trio van drie zusjes) respectievelijk 7, 9 en 13 waren. Leah Peasall is met haar 7 jaar nog altijd de allerjongste Grammy-winnaar aller tijden.

De soundtrack leverde nog een paar extra Grammy's op, zoals die voor beste country-uitvoering voor een zanger (voor Ralph Stanley's O Death) en voor een groep (I'm A Man Of Constant Sorrow van The Soggy Bottom Boys), en voor het beste soundtrackalbum. Een afgeleide van het album, Down From the Mountain, een verslag van een tour van artiesten die op O Brother, Where Art Thou? te horen waren, won in de folk-categorie. Producer T Bone Burnett won vier Grammy's voor zijn werk aan de soundtrack.

Ook in andere categorieën was de invloed van folk en bluegrass te merken: Alison Krauss won naast haar Grammy voor O Brother, Where Art Thou? nog drie country-Grammy's voor haar eigen solowerk, terwijl de 78-jarige Earl Scruggs een Grammy voor beste instrumentale country-opname won voor zijn klassieker Foggy Mountain Breakdown.

Er was ook Nederlands succes te noteren: geluidstechnicus Harry Coster won een Grammy voor zijn werk voor de restauratie van oude opnamen van Billie Holiday die op de verzamelaar Lady Day: The Complete Billie Holiday on Columbia 1933-1944 kwamen te staan.^[1] De Grammy viel in de categorie voor beste historische album.

1. ↑ Recensie Volkskrant, 15 november 2001. Gearchiveerd op 26 augustus 2018.