Empire angevin Empire Plantagenêt | |||||
---|---|---|---|---|---|
Personele unie | |||||
| |||||
| |||||
Kaart | |||||
De omvang van het Angevijnse Rijk omstreeks 1172 | |||||
Algemene gegevens | |||||
Hoofdstad | Angers en Chinon | ||||
Talen | Oudfrans en Latijn (officiële talen) | ||||
Religie(s) | Rooms-katholicisme | ||||
Munteenheid | Livre en de zilveren en gouden penny | ||||
Regering | |||||
Dynastie | Huis Plantagenêt | ||||
Staatshoofd | koning |
Het Angevijnse Rijk is de naam die gegeven wordt aan het gebied dat de eerste Plantagenetkoningen van Engeland bestuurden. Het rijk strekte zich uit van de Schotse grens tot aan de Pyreneeën, inclusief enkele delen van Wales en Ierland.[1] Het Angevijnse Rijk was puur in hegemonie een rijk, en niet zozeer in territoriaal opzicht.[2] Het werd achtereenvolgens bestuurd door de koningen Hendrik II, Richard I (ook bekend als Richard Leeuwenhart) en Jan van Engeland en zij zagen de voorouderlijke gebieden in de Loirevallei als het centrum van hun rijk.[2]
Hendrik II had een grote hoeveelheid aan grondgebieden bij elkaar verkregen. Zo had hij Anjou, Maine en Touraine geërfd en had hij via het huwelijk met zijn vrouw, Eleonora van Aquitanië, het hertogdom Aquitanië verkregen. Hij breidde ook zijn macht op de Britse eilanden verder uit en verlegde daar zijn grenzen in Wales en op Ierland. Door de vazalliteit van de Franse lenen aan de koningen van het Huis Capet kwamen Hendrik II en zijn zonen herhaaldelijk in conflict met de Franse koningen. Hendrik II en Richard I slaagden erin hun grenzen te verdedigen, maar onder het koningschap van Jan gingen grote delen van het rijk verloren. Er kwam een definitief einde aan het rijk toen koning Hendrik III in 1259 zijn aanspraak op Franse lenen opgaf in het Verdrag van Parijs.