Conclaaf van 1978 (augustus)

Conclaaf van 1978
Sedisvacatie
Overleden paus	Paulus VI
Gekozen paus	Johannes Paulus I Geboren: Albino Luciani  Italië
Camerlengo	Jean-Marie Villot
Deken	Carlo Confalonieri
Protodiaken	Pericle Felici
Kiesgerechtigde kardinalen	114
Aanwezige kardinalen	111
Aantal stemronden	4
Periode en plaats
Begin sedisvacatie	6 augustus 1978
Begin verkiezing	25 augustus 1978
Uiteindelijke verkiezing	26 augustus 1978
Duur sedisvacatie	20 dagen
Duur verkiezing	2 dagen
Locatie	Rome
Chronologie
Conclaaf van 1963   Conclaaf van 1978   Conclaaf van 1978 (oktober)
Portaal    Christendom

Het conclaaf van augustus 1978 werd gehouden na het overlijden van paus Paulus VI. Het conclaaf was zeer kort: het begon op 25 augustus en werd een dag later afgesloten met de verkiezing van kardinaal Albino Luciani, die de naam Johannes Paulus I aannam. Het was het eerste conclaaf waaraan - op grond van hetgeen paus Paulus VI had bepaald in zijn motu proprio Ingravescentem Ætatem kardinalen van 80 jaar en ouder niet mochten deelnemen.

Albino Luciani werd naar verluidt al na de vierde stemronde gekozen. Hij was evenwel allerminst als papabile het conclaaf binnengegaan. Dat waren wel de "conservatieve" aartsbisschop van Genua, Giuseppe Siri en de heel wat "liberalere" aartsbisschop van Florence, Giovanni Benelli. Ook de Milanese aartsbisschop Sergio Pignedoli gooide vooraf hoge ogen^[1]

Verschillende auteurs hebben zich er aan gewaagd veronderstellingen naar voren te brengen aangaande een mogelijke reconstructie van dit conclaaf. Zo schreef de Britse thrillerauteur David Yallop een boek over de plotselinge dood van Johannes Paulus I, onder de omineuze titel In God's name : an investigation into the murder of Pope John Paul I. Veruit het best gedocumenteerd op dit punt lijkt Burkle-Young, die in zijn boek The passing of the Keys aannemelijk maakt dat de voornaamste kandidaat van de behoudende vleugel Giuseppe Siri was, terwijl Sergio Pignedoli de kandidaat van de meer progressieve kardinalen was. Omdat beiden ook op heel veel weerstand stuitten, lukte het de aartsbisschop van Florence, kardinaal Giovanni Benelli om Luciani naar voren te schuiven als compromiskandidaat. Daarbij sprak in Luciani's voordeel dat hij een goede vriend was van de Braziliaanse kardinaal Aloísio Lorscheider en ook dat Luciani, toen hij nog bisschop van Vittorio Veneto was, goede banden had aangeknoopt met de Kerk in Afrika. Luciani was bovendien een relatief onbekende, en had dus weinig vijanden.

1. ↑ Francis A. Burkle-Young, The passing of the Keys. Modern cardinals, conclaves and the election of the next pope, New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, p. 254