DDR SDRAM

Double data rate synchronous dynamic random-access memory (afgekort DDR SDRAM) is een type SDRAM waarmee een grotere bandbreedte wordt bereikt dan het oudere Single Data Rate SDRAM door meer gegevens over te brengen zonder de klokfrequentie van de geheugenbus te verhogen.

Geheugens werken op een bepaalde frequentie, en gebruiken daarbij een kloksignaal. Bij oudere typen geheugenmodules, zoals SDRAM, kon het geheugen alleen gegevens verwerken als het kloksignaal van een lage spanning naar een hoge spanning ging (de zogenaamde opgaande flank). DDR-geheugens kunnen per kloktik tweemaal zoveel data transporteren, omdat zowel op de op- als de neergaande flank van het kloksignaal een bit vervoerd wordt. Door gebruik van DDR-geheugens kan de snelheid van het hele computersysteem aanzienlijk toenemen.

Gegevens die met 64 bits tegelijkertijd worden overgebracht, geeft DDR een overdrachttarief (van de kloksnelheid van de geheugenbus) × 2 (voor Double Data Rate) × 64 (aantal overgebrachte bits) / 8 (aantal bits per byte). Dus met een busfrequentie van 100 MHz, heeft DDR een maximumoverdrachttarief van 1600 MB/s.

JEDEC is een organisatie die de normen voor snelheden van DDR SDRAM heeft bepaald, die in twee delen worden verdeeld: de eerste specificatie is voor het soort geheugenchips en de tweede is voor geheugensnelheid (DDR-200 of PC-1600).

Aangezien DDR werd opgevolgd door DDR2 en later DDR3, wordt de oudste versie over het algemeen aangeduid als DDR1.

Om een nieuwe generatie van DDR SDRAM te gebruiken moeten zowel het moederbord als de processor van de computer compatibel zijn met de technologie, daarom duurt de adoptie van nieuwe generaties relatief lang.