Een dynamisch hogedrukgebied ontstaat door het samenstromen van lucht in de hogere luchtlagen. Het wordt dynamisch genoemd, omdat de luchtstroming een oorzaak is van het ontstaan van het hogedrukgebied, dit in tegenstelling tot de thermische — die ontstaan door afkoeling van de onderste luchtlaag — en de orografische — die ontstaan door stuw bij luchtstroming dwars op een bergrug.
In de algemene circulatie kan het voorkomen dat lucht samenstroomt of convergeert in de hogere luchtlagen. Bij sterke convergentie boven in de troposfeer zal aan het oppervlak de luchtdruk stijgen. Als dit lang genoeg aanhoudt, dan ontstaat een hogedrukgebied. Door de resulterende anticyclonale circulatie met de daarmee gepaard gaande wrijving, zal er onderin divergentie optreden, wat de stijging van de luchtdruk zal temperen of omkeren. Dit geheel zorgt voor een dalende luchtbeweging, subsidentie. Daarbij treedt adiabatische verwarming op en daalt de relatieve luchtvochtigheid. Hierdoor is dit hogedrukgebied vaak wolkeloos. De zon kan dan overdag de grond opwarmen, waarbij er veel vocht vrij kan komen, bijvoorbeeld boven water of vegetatie. 's Avonds koelt de grond juist sterk af naar het heelal toe (uitstraling), waardoor de relatieve luchtvochtigheid van de lucht sterk stijgt en er 's nachts mist kan ontstaan.
Door de adiabatische verwarming zijn er over het algemeen relatief hoge temperaturen in de middentroposfeer. Een warm, dynamisch hogedrukgebied is daardoor in tegenstelling tot een koud, thermisch hogedrukgebied wel aanwezig in de hogere luchtlagen en heeft daarmee wel invloed op de algemene circulatie. Afhankelijk van die invloed zijn dynamische hogedrukgebieden in te delen als subtropische hogedrukgebieden, trekkende hogedrukgebieden (trekhogen) en blokkerende hogedrukgebieden.