Einstein on the Beach is een opera geschreven door Philip Glass en ontworpen en geregisseerd door theaterproducent Robert Wilson.[1] De opera bevat ook teksten van Christopher Knowles, Samuel M. Johnson en Lucinda Childs.[2] Einstein on the Beach wordt door Glass beschreven als een “Opera in vier scènes voor ensemble, koor en solisten.”[3]
Dit is de eerste en langste opera van Glass; hij duurt ongeveer vijf uur (iets minder dan 3,5 uur op cd) zonder pauzes. Vanwege de duur van de opera mochten de bezoekers komen en gaan wanneer ze wilden.[4]
Einstein is geen opera waarin een doorlopend verhaal verteld wordt. Zoals Philip Glass het zelf stelt: "In wezen is Einstein niet-verhalend, puur artificieel theater, waarin de verhalende functie volledig is verschoven: van het 'vertellen' van een verhaal naar het 'ervaren' van een verhaal. De tijd zelf is het onderwerp."[5] De titel is gebaseerd op een foto van Albert Einstein op het strand. On the Beach verwijst naar het boek On the Beach van Nevil Shute waarin de vernietiging van de mensheid door een nucleaire oorlog het thema is.[6] Het oorspronkelijke idee voor de titel was Einstein on the Beach on Wallstreet, maar werd later ingekort.[5]
De partituur van Einstein was de eerste in een serie van drie los met elkaar verbonden opera's. Hij werd gevolgd door Satyagraha (1980) en Akhnaten (1983). Deze drie opera's zijn door Glass beschreven als "portret"-opera's, die verhalen over mannen wier persoonlijke visies het denken van hun tijd veranderden door de kracht van hun ideeën en niet hun wapens.[7]
De opera was een geschenk van de Franse overheid aan de Verenigde Staten van Amerika ter gelegenheid van het 200-jarige bestaan van de VS.[8]