Gefaciliteerde communicatie

Gefaciliteerde communicatie (Engels: Facilitated Communication) is een omstreden communicatiemethode die wordt toegepast bij mensen die niet of nauwelijks kunnen spreken.^[1] Het gaat hierbij meestal om mensen met non-verbale vormen van autisme, mensen met een verstandelijke beperking of mensen met hersenschade.^[2] De methode is in 1977 in Australië in gebruik genomen, en heeft zich daarna naar andere landen verspreid. In wetenschappelijke kringen wordt gefaciliteerde communicatie als pseudowetenschap beschouwd.^[3] In Nederland heeft de Vereniging tegen de Kwakzalverij de methode in 2009 opgenomen in hun encyclopedie onder de noemer Facilitated Communication (FC), en ook de vereniging Skepsis heeft over de methode gepubliceerd.

1. ↑ (en) Kreidler, Marc, Autism Wars: Science Strikes Back. Skeptical Inquirer (7 augustus 2018). Geraadpleegd op 7 september 2024.
2. ↑ (en) Auerbach, David, Facilitated Communication Is a Cult That Won’t Die. Slate (12 november 2015). Geraadpleegd op 7 september 2024.
3. ↑ Hemsley, Bronwyn, Bryant, Lucy, Schlosser, Ralf, Shane, Howard, Lang, Russell (2018). Systematic review of facilitated communication 2014-2018 finds no new evidence that messages delivered using facilitated communication are authored by the person with the disability. Autism and Developmental Language Impairments 3: 239694151882157. DOI: 10.1177/2396941518821570.