Geleide democratie

Geschiedenis van Indonesië

Naar chronologie Prehistorie Vroege vorstendommen Shrivijaya (3e tot 14e eeuw) Taroemanagara (358-670) Soenda (670-1579) Sailendra (8e & 9e eeuw) Mataram I (752–1045) Kediri (1045–1221) Singhasari (1222–1292) Majapahit (1293–1500) De opkomst van de moslimstaten De verspreiding van de islam (1200–1600) Sultanaat Malakka (1400–1511) Sultanaat Demak (1475–1518) Sultanaat Atjeh (1496–1903) Sultanaat Mataram (~1500 tot ~1700) Koloniaal Indonesië Portugezen in Indonesië (1512–1850) Vereenigde Oostindische Compagnie (1602–1798) Nederlands-Indië (1798–1942) Britse invasie van Java (1810–1811) Padri-oorlogen (1803–1837) Java-oorlog (1825–1830) Atjehoorlog (1873–1904) Ethische politiek (1899–1942) De opkomst van Indonesië Nationale beweging (1899–1942) Japanse bezetting (1942–45) Onafhankelijkheidsverklaring (1945) Politionele acties (1945–1949) Onafhankelijk Indonesië Verenigde Staten van Indonesië(1949–1950) Nederlands-Indonesische Unie (1950–1956) Liberale democratie (1950–1957) Geleide democratie (1957–1965) Kudeta (1965–1966) Orde Baru (1966–1998) Reformasi (1998–heden)

Portaal   Indonesië Portaal   Geschiedenis

Geleide democratie (Indonesisch: demokrasi terpimpin) was de regeringsvorm in Indonesië tussen ongeveer 1957 en het begin van de "Nieuwe Orde" vanaf 1966. De geleide democratie was een concept van president Soekarno in een poging om voor politieke stabiliteit te zorgen. Volgens Soekarno was het parlementaire systeem van de voorgaande jaren, met een gekozen Volksvertegenwoordigingsraad op basis van verkiezingen in 1955, ineffectief in de instabiele en verdeelde politieke situatie van het land. Door de invoering van de geleide democratie kreeg Indonesië een presidentieel systeem, met Soekarno in de rol van zowel staatshoofd (president) als regeringsleider (minister-president).

Een belangrijk kenmerk van de geleide democratie was Soekarno's idee van Nasakom, een lettergreepwoord voor nasionalisme (nationalisme), agama (godsdienst en dan specifiek de Islam) en komunisme (communisme). Met het mengen van deze drie ideologieën probeerde Soekarno te komen tot een programma dat geaccepteerd kon worden door de drie belangrijkste machtsblokken in de Indonesische politiek: het leger, de islamitische groeperingen zoals Masjoemi en Nahdlatul Ulama en de communisten van de PKI.

De periode van geleide democratie zorgde voor een "gestage afbraak van het rechtssysteem".^[1] Zo werd de gekozen Volksvertegenwoordigingsraad (DPR) vervangen door een benoemde "Volksvertegenwoordigingsraad voor Wederzijdse Hulp" (DPR Gotong Royong). De rechterlijke macht verloor zijn onafhankelijkheid en onder andere de voorzitter van het hooggerechtshof en de procureur-generaal werden minister. Ook veel hoge militairen werden onderdeel van het regeringskabinet. Verder werden kritische kranten gedwongen te sluiten en werden verschillende politieke partijen verboden, waaronder de grote islamitische partij Masjoemi en de Indonesische Socialistische Partij (PSI).

1. ↑ De kampen van Soekarno. Historisch Nieuwsblad. Gearchiveerd op 19 december 2019. Geraadpleegd op 19 december 2019.