Jupiter-C

De Jupiter-C raket werd ontworpen door de Army Ballistic Missile Agency (ABMA), onder leiding van Wernher von Braun, voor het onderzoeken van hoe de laatste trap zich zou houden bij terugkeer in de atmosfeer.

Het ontwerp van deze viertrapsraket was gebaseerd op de Redstone ballistische raket en daarmee een afgeleide van de V-2.

De eerste lancering vond plaats op 20 september 1956 vanaf Cape Canaveral. Een vracht van 39 kg inclusief een 14 kg wegende dummy-kunstmaan werd tot een hoogte van 1100 km gebracht met een maximale snelheid van 7 km/s. De raket had een bereik van 5300 km.

Hoewel de Jupiter-C werd ontwikkeld door de ABMA, en dus eigenlijk voor militair gebruik was, werd de eerste Amerikaanse satelliet, de Explorer 1 op 1 februari 1958 met behulp van dit type raket in een baan om de Aarde gebracht. Het besluit voor het gebruik van de Jupiter-C werd genomen nadat de Sovjet-Unie de Spoetnik in een baan om de Aarde had gebracht en de Amerikaanse poging dat te evenaren met een Vanguard-raket was mislukt.

In totaal zijn er tussen 1956 en 1958 negen Jupiter-C's met wisselend succes gelanceerd.