| Versterkingswerken, Luxemburg | ||
|---|---|---|
| Onderdeel van de werelderfgoedinschrijving: Bovenstad en versterkingswerken, Luxemburg | ||
| ||
Bock en Schlassbréck als onderdeel van de Vesting Luxemburg
| ||
| Land |  Luxemburg
| |
| Coördinaten | 49° 37′ NB, 6° 8′ OL | |
| UNESCO-regio | Europa en Noord-Amerika | |
| Criteria | iv (Uitleg) | |
| Inschrijvingsverloop | ||
| UNESCO-volgnr. | 699 | |
| Inschrijving | 1994 (18e sessie) | |
| UNESCO-werelderfgoedlijst | ||
De kazematten van Luxemburg bestaan uit een ondergrondse militaire vestinggordel in de Luxemburgse hoofdstad Luxemburg. Ze waren onderdeel van de Vesting Luxemburg die in 1867 deels werd gesloopt.
De vesting van Luxemburg wordt gezien als een schoolvoorbeeld van militaire bouwkunst in Europa en is in de loop van haar bestaan vele malen van bezetting gewisseld. Spaanse, Belgische, Franse, Oostenrijkse, Nederlandse en Pruisische ingenieurs hebben bijgedragen aan bouw en inrichting van deze verdedigingsgordel.
De eerste kazematten dateren uit 1644, toen de Spanjaarden het voor het zeggen hadden in Luxemburg. De Franse militaire vestingbouwer Vauban bouwde de ondergrondse gangen verder uit tot een lengte van 23 kilometer. In de 18e eeuw zetten de Oostenrijkers de bouwwerken voort. Het verdedigingssysteem was over verschillende verdiepingen verspreid en bestond uit galerijen. Deze waren tot op een diepte van 40 m uitgegraven. De kazematten boden onderdak aan duizenden soldaten, alsook aan paarden, artillerie- en wapenwerkplaatsen, keukens, bakkerijen en slagerijen.
In 1867 werd de vesting ontmanteld naar aanleiding van het Congres van Londen. De volledige ontmanteling duurde 16 jaar. De kazematten werden ingekort tot 17 km. Omdat het ondergrondse systeem midden in de stad ligt was het niet mogelijk om het hele netwerk te vernietigen.
Tijdens de twee wereldoorlogen deden de kazematten dienst als schuiloord. Zo'n 35.000 mensen vonden er bescherming tegen aanvallen en bombardementen.
Hoewel er al in 1898 interesse was om de kazematten toeristisch te exploiteren, zijn ze pas sinds 1933 open voor publiek. Voordien vonden er sporadisch evenementen plaats. Reden daarvoor is dat pas in 1925, na de Eerste Wereldoorlog en na de val van het Duitse keizerrijk, de originele plattegronden beschikbaar waren en voordien niemand in Luxemburg een concreet zicht had op de omvang en indeling van het gangenstelsel. Voordien bevonden deze originele plattegronden zich in de geheime archieven van de Pruisen.
In 1994 werden de kazematten door de UNESCO op de Werelderfgoedlijst gezet.
De kazematten van Luxemburg bestaan uit de Bockkazematten en de Petruskazematten.