Lexicale diffusie is een taalverandering, bijvoorbeeld een klankverschuiving, die slechts in een beperkt aantal woorden optreedt en niet op alle plaatsen waar de taalverandering logischerwijs verwacht kan worden; ook een verandering die in een beperkt aantal gevallen achterwege blijft, terwijl die wel klankwettig zou zijn, is een lexicale diffusie. De verandering is woordelijk, lexicaal, daar waar normale klankverandering volgens de geldende theorieën zonder uitzondering optreedt (Ausnahmslosigkeit der Lautgesetze) en dus niet in enkele woorden, maar in alle vergelijkbare omstandigheden doorgang zou moeten vinden. Lexicale diffusie is een relatief zeldzaam verschijnsel, maar er zijn wel overtuigende voorbeelden van beschreven.
Een regelmatige klankverschuiving kan soms, regelmatig, niet optreden voor een bepaalde klank. In het moderne Nederlands in Nederland worden ee en oo vaak uitgesproken als eej en oow, maar dit gebeurt nooit voor de -r. Dit wordt echter niet als lexicale diffusie gezien, omdat de uitzondering op de regel eenvoudig te verklaren valt door de invloed van een andere klank, en niet van woord tot woord beoordeeld moet worden.