Locus amoenus

De bron van de river de Sorgue inspireerde Petrarca (gemeente Fontaine-de-Vaucluse, Provence).
Hof van Eden door Lucas Cranach de Oude, 1536. Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden.
Herfstpastorale door François Boucher. Olieverf op doek, 1749, 260 x 199 cm, Wallace Collection, Londen.
Study for The Quarrel of Oberon and Titania door Joseph Noel Paton, 1849. Een scène uit Shakespeares A Midsummer Night's Dream.

De locus amoenus (Latijn: lieflijke plaats, meervoud loci amoeni) is de literaire beschrijving (topos) van een geïdealiseerd toevluchtsoord in de natuur, meestal een mooi, beschaduwd grasveld of landschap met bosjes, een beek, vogels en bloemen dat aan de Hof van Eden doet denken.[1] Een locus amoenus wordt gekenmerkt door bomen, gras en water, soms in een ver land, waar geliefden elkaar kunnen ontmoeten, een eenzame minnaar zich beklaagt of men rustig kan nadenken. Vaak is het een idyllisch droombeeld dat dient als tegenstelling tot de drukke stad en als toevlucht tegen tijd en sterfelijkheid. De schoonheid van de natuur weerspiegelt de zuivere bedoeling van de handeling. Het antoniem van Locus amoenus is Locus terribilis, vreselijke plaats.

  1. Ernst Robert Curtius, Europäische Literatur und Lateinisches Mittelalter (1948). Engelse vertaling: European Literature and the Latin Middle Ages, New York: Bollingen Foundation, 1953

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne