Magnetisatie

De magnetisatie of magnetisering is een maat voor hoe een materiaal reageert op een magnetisch veld. Daarnaast beschrijft de magnetisatie hoe een materiaal het magnetisch veld verandert. Magnetisatie kan vergeleken worden met elektrische polarisatie, wat een maat is voor hoe een materiaal reageert op een elektrisch veld.

De magnetisatie M is een vectorgrootheid en is gedefinieerd als de hoeveelheid magnetisch moment per volume-eenheid:

${\displaystyle \mathbf {M} ={\frac {N}{V}}\mathbf {m} =n\mathbf {m} }$

Hierin is m het magnetisch moment, N het aantal magnetische momenten en V het volume. De grootheid n is gedefinieerd als N/V en staat voor de dichtheid van de magnetische momenten.

Het verband tussen B en H wordt gegeven met behulp van de magnetisatie M:

${\displaystyle \mathbf {B} =\mu _{0}(\mathbf {H} +\mathbf {M} )}$

Hierin is μ₀ de magnetische veldconstante, per definitie gelijk aan 4π 10⁻⁷ kg m/C.

De relatie tussen M en H is in veel materialen (waaronder veel paramagneten en diamagneten) lineair:

${\displaystyle \mathbf {M} =\chi \mathbf {H} }$

waarin χ de magnetische susceptibiliteit is. Voor zulke materialen is dus, met ${\displaystyle \mu =\mu _{0}(1+\chi )}$:

${\displaystyle \mathbf {B} =\mu \mathbf {H} }$.

In ferromagneten is er echter geen een-op-een relatie tussen M en H ten gevolge van hysterese.