Nagalmtijd

(Na)galmtijd is de tijd dat een geluidverschijnsel in een ruimte nog hoorbaar is als de geluidsbron reeds is gestopt.

Een voorbeeld is een klap in de handen in een kerk of zaal. Dan hoort men het nagalmen. De nagalmtijd wordt meestal weergegeven als de tijd waarin het geluid met 60 dB afneemt. In de praktijk hoort men nagalm dan niet meer. Pionier op het gebied van zaalakoestiek was Wallace Clement Sabine (1868-1919) (zie zijn Collected Papers on Acoustics, 1922). De galmtijd ${\displaystyle T}$ is gedefinieerd als de tijd die nodig is voor een geluidafname met een factor 1 miljoen (60 dB). Deze tijd hangt bij benadering als volgt af van de eigenschappen van de zaal:

${\displaystyle T={\frac {0{,}161\cdot V}{\sum O_{i}\alpha _{i}}}}$

Daarin is:

• ${\displaystyle T}$ de galmtijd
• ${\displaystyle V}$ het volume van de zaal
• ${\displaystyle O_{i}}$ de oppervlakte van de ${\displaystyle i}$-de wand
• ${\displaystyle \alpha _{i}}$ de absorptiecoëfficiënt van de ${\displaystyle i}$-de wand

Hieruit blijkt al dat de galmtijd in een grote zaal (met een groot volume) groter zal zijn dan in een kleine kamer, mits de absorptiecoëfficiënten gelijk zijn.