Oorlog om de Ring

In de fictieve wereld van J.R.R. Tolkien werd de Oorlog om de Ring uitgevochten tussen Sauron en de vrije volkeren van Midden-aarde voor controle over de Ene Ring en heerschappij over het continent. De Oorlog om de Ring nam plaats aan het einde van de Derde Era. Samen met de Queeste van de Doemberg was het een van de overkoepelende gebeurtenissen van In de Ban van de Ring. Gandalf leidde de vrije volkeren van Midden-aarde naar de overwinning op de Duistere Heer.

De oorlog werd gestart door Sauron, die aan kracht had gewonnen sinds het einde van de Tweede Era en hij zocht de Ene Ring die hij had gesmeed en waarin hij het grootste gedeelte van zijn macht had gestopt, en die hij had verloren in de climax van de strijd aan het einde van de voorafgaande era. Tijdens de Oorlog om de Ring werden duizenden Mensen van Rohan en Gondor gedood. Het totaal aantal strijders in de oorlog wordt geschat op meer dan een miljoen - tienduizenden van de zijde van de Vrije Volkeren en honderdduizenden van de legers en vloten van degene die trouw waren aan de Vijand. De oorlog kondigde ook het verval aan van de macht van de elfen in Midden-aarde, de opkomst van mensen in het Westen, het herstel van de koning van Gondor en Arnor en de start van de Vierde Era.

Veldslagen werden uitgevochten in Gondor, Rohan, Lothlórien, Demsterwold, bij de Eenzame Berg en bij Dale. Deze werden voornamelijk gevoerd tegen de troepen van Sauron, maar Saruman, een derde mededinger, had ook legers, die veldslagen uitvochten bij de Voorden van de Isen en Helmsdiepte.

De oorlog eindigde na de Slag van Bijwater en, kort daarna, de dood van Saruman en Gríma Slangtong. Tegen het einde van de Oorlog om de Ring werd Aragorn gekroond tot Koning van Gondor. Hij vergaf de Mensen die gevochten hadden onder Sauron, en kondigde zo een grote hernieuwing van de samenwerking en communicatie tussen mensen, elfen en dwergen aan.

Dit artikel geeft een chronologisch verslag van de Oorlog om de Ring.