In de organofosforchemie worden chemische verbindingen bestudeerd waarin een directe binding tussen koolstof en fosfor aanwezig is. Fosfor is het tweede lid van de stikstofgroep van het periodiek systeem en er zijn dus zekere overeenkomsten tussen de stikstofverbindingen en verbindingen met fosfor op dezelfde plaats als stikstof. De organische fosfaten en fosfieten vallen strikt genomen niet onder de organofosforchemie, want daarin ontbreekt de directe fosfor-koolstofbinding. De verbindingen worden vooral toegepast als biocide ter vervanging van de chloorkoolwaterstoffen die nog zeer lang na het actieve gebruik in het milieu aanwezig blijven.[1][2][3]
De definitie van organofosforverbinding is een beetje variabel en afhankelijk van het studiegebied, wat bij interdisciplinair contact tot verwarring aanleiding kan geven. In de chemische techniek en de milieuchemie is het voldoende als een stof zowel een fosforatoom als een organisch deel bevat, de directe koolstof-fosforbinding is niet noodzakelijk: veel pesticiden worden op die manier als organofosforverbinding beschouwd. Malathion en parathion zijn voorbeelden van dergelijke "organofosforverbindingen".
Van fosfor zijn verschillende oxidatietoestanden bekend: vooral fosfor(V) en fosfor(III) komen voor. In een eenduidige, maar zelden gebruikte notatie wordt de bindingstoestand rond fosfor beschreven via het coördinatiegetal δ en de valentie λ. In dit systeem wordt een fosfine aangeduid als een δ3λ3-verbinding.
- ↑ K.B. Dillon, F. Mathey, J.F. Nixon. (1997). GEEN TITEL OPGEGEVEN Phosphorus. The Carbon Copy – John Wiley & Sons ISBN 0-471-97360-2
- ↑ L.D. Quin. (2000). GEEN TITEL OPGEGEVEN A Guide to Organophosphorus Chemistry – John Wiley & Sons ISBN 0-471-31824-8
- ↑ K.D. Racke. (1992). Degradation of organophosphorus insecticides in environmental matrices. Ed.: J.E. Chambers, P.E. Levi Organophosphates: Chemistry, Fate, and Effects pag.: 47–73 – Academic Press (San Diego)