Pakanbaroe-spoorweg

De Pakanbaroe-spoorweg (ook: Pakan-Baroe-spoorweg, Pekanbaru-spoorweg of Sumatra-spoorweg) was een van de zogenoemde dodenspoorwegen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in opdracht van de Japanse bezetter in Azië aangelegd werden.

De Pakanbaroe-spoorweg van Pakanbaroe naar Muaro op Sumatra in Nederlands-Indië was 200 kilometer lang. Hij werd tussen april 1943 en augustus 1945 onder zware omstandigheden aangelegd door dwangarbeiders, vrijwilligers en krijgsgevangenen.^[1] In totaal werkten er aan de spoorweg 102.000 romoesja's, waarvan slechts een op de vijf de ontberingen overleefde; daarnaast werkten er 5.000 westerse krijgsgevangenen,^[2] waarvan vele honderden omkwamen. De spoorweg werd slechts eenmaal gebruikt, toen de Japanse bezetting van Nederlands-Indië al voorbij was.

Dwangarbeid laten verrichten door krijgsgevangenen is een misdaad tegen het Landoorlogreglement; hen mishandelen is een misdaad tegen de menselijkheid. Het laten verrichten van dwangarbeid door burgers is eveneens een misdaad tegen de menselijkheid.

Veel aandacht ging na 1945 uit naar de Birma-Siam-spoorweg. Bij de aanleg daarvan waren vooral Amerikaanse, Brits en Australische krijgsgevangenen betrokken. Tal van boeken en de speelfilm The Bridge on the River Kwai hebben bijgedragen aan de bekendheid van die spoorweg.

1. ↑ Leo Dalhuizen, etc. (2006): Geschiedenis van Indonesië, Zutphen: Walburg pers, blz. 120
2. ↑ Tirto Pawiro (98) werkte als dwangarbeider aan de 'Vergeten Dodenspoorweg'. nos.nl (14 augustus 2020). Geraadpleegd op 14 augustus 2020.