Maher al-Assad (Commandant van de 4de Pantserdivisie) Suheil Al Hassan (Commandant van de Qawat Al-Nimr) Fahd Jassem al-Freij (Minister van Defensie) Dawoud Rajiha † (Voormalig minister van Defensie) Assef Shawkat † (Vice-minister van Defensie) Ali Abdullah Ayyoub (Stafchef van het Syrische leger) Issam Hallaq (Stafchef van de luchtmacht) Ghassan Jaoudat Ismail (Generaal van de Luchtmacht inlichtingeneenheid) Mohammad al-Shaar (Minister van Binnenlandse Zaken) Hassan Nasrallah (Secretaris-generaal van Hezbollah) Qasem Soleimani (Commandant van de Quds Force) Ahmed Jibril (Secretaris-generaal van PFLP-GC)
Salim Idris (Voormalig stafchef van het VSL; ontslagen) Abdul Jabbar al-Oqaidi (Voormalige VSL militaire commandant in Aleppo) Riad al-Asaad (Voormalig stafchef van het VSL; ontslagen) Mustafa Al-Sheikh (Voormalig hoofd van de Militaire Raad van het VSL; ontslagen) Jamal Maarouf (Militaire chef van het SRF) Ahmed Issa al-Sheikh (Leider van het Islamitisch Front) Zahran Alloush (Militaire chef van het Islamitisch Front) Hassan Aboud † (Hoofd van het politiek bureau van het Islamitisch Front) Abdul Qader Saleh † (Voormalig top commandant van de Al-Tawhid Brigade)
Abu Mohammad al-Julani (Opperbevelhebber van HTS) Sami al-Oraydi (Voormalige afgevaardigde van het Al-Nusra Front) Abu Humam al-Shami † (Voormalige militaire chef van het Al-Nusra Front) Abu Firas al-Suri † (Voormalige hoofdwoordvoerder van het Al-Nusra Front)
Abu Maria Al-Qahtani (Opperbevelhebber van HTS)[bron?]
De Syrische Burgeroorlog (Arabisch: الحرب الأهلية السورية, Al-ḥarb al-ʼahliyyah as-sūriyyah), eerder bekend als de Opstand in Syrië, begon in 2011 als een gewapende opstand en protesten van diverse groepen en fracties onder de bevolking van Syrië. Zowel de democratische oppositie en achtergestelde verarmde provinciale soennieten als politieke islamisten, salafisten en andere radicaal-soennitische strijders kwamen in opstand. De regering van de Syrische president Bashar al-Assad zette hard in om de gewapende opstanden neer te slaan.
Tijdens de hieruit voortvloeiende oorlog hebben de Syrische Koerden van de PYD en hun gewapende tak YPG, die de belangrijkste groep in de SDF vormen, kans gezien om een autonoom gebied te realiseren, Rojava.
In juni 2014 deed zich in de oorlog een verandering voor: het werd tevens een onderdeel van het streven van de militanten van de Islamitische Staat (in Irak en de Levant) (IS) naar een eigen kalifaat.
De term "burgeroorlog" is discutabel, omdat alle aangrenzende landen én alle grootmachten partij in de oorlog zijn. De Verenigde Staten heeft militairen in Noord-Syrië, net als Turkije, beide zonder mandaat van de Syrische regering of de VN en daarmee in schending van het internationaal recht. Iran en Rusland zijn deelnemers sinds 2015, op verzoek van de Syrische regering. De NAVO steunt opstandelingen in Syrië.[bron?] Vanuit de EU zijn duizenden jihadstrijders afgereisd om deel te nemen aan het conflict. China is als staat geen partij, maar zag net als de EU talloze Oeigoerse moslims naar Syrië vertrekken én terugkeren. Israël voert met regelmaat luchtaanvallen uit en ten slotte is ook de Palestijnse beweging Hamas een partij geworden.