Wervelstromen, foucaultstromen of foucaultse stromen zijn elektrische stromen die bedoeld of onbedoeld geïnduceerd worden in een geleider die zich in een veranderlijk magnetisch veld bevindt of die zich in een magnetisch veld beweegt.
Als een geleidend voorwerp, bijvoorbeeld een metalen plaat, zich door een magnetisch veld beweegt, wordt de beweging als gevolg van de wet van Lenz afgeremd. De beweging induceert wervelstromen in de plaat, die hun eigen magnetische veld opwekken, dat een weerstandskracht produceert, die zich tegen de beweging verzet.
Valt de plaat tussen de polen van de magneet als gevolg van de zwaartekracht naar beneden, dus door een kracht die onafhankelijk van de beweging van de plaat is, dan wordt volgens de wet van Lenz een weerstandskracht tegengesteld aan opgewekt, en wordt de beweging vertraagd tot een eenparige beweging.
Het verschijnsel doet zich ook voor als bijvoorbeeld een magneet in een verticaal opgestelde koperen buis valt. In de buiswand worden wervelstromen opgewekt die de val tegenwerken. De magneet valt relatief langzaam naar beneden.[1]
Het verschijnsel werd in 1855 ontdekt door de Franse natuurkundige Léon Foucault.