Wet van Snellius

De wet van Snellius of brekingswet is een natuurwet uit de optica die aangeeft hoe lichtstralen gebroken worden op de overgang van het ene medium naar het andere, bijvoorbeeld van lucht naar glas waarin het licht zich met verschillende fasesnelheden voortbeweegt. De wet is genoemd naar de Nederlandse wis- en sterrenkundige Willebrord Snel van Royen (pennaam Snellius). De wet komt al voor in het werk van de Arabische wetenschapper Ibn Sahl.^[1]

De brekingsindex van een stof in de wet van Snellius is de verhouding tussen de fasesnelheid van het licht in vacuüm en die in dat medium. Deze wet sluit aan bij het principe van Fermat, dat stelt dat het licht de snelste weg tussen twee punten kiest. Het scheidingsoppervlak tussen twee media waarvan de brekingsindex verschillend is, noemt men een diopter. In bijna alle gevallen waarin lichtbreking plaatsvindt^[2] wordt ook een gedeelte van het licht gereflecteerd.

1. ↑ Y. el Yandouzi, Over de refractiewet van Snellius, circa 600 jaar voor Snellius. scriptie RU Utrecht https://studenttheses.uu.nl/ Conclusie p.26 (9 januari 2018). Geraadpleegd op 18 februari 2023.
2. ↑ Uitgezonderd volledig transparant materiaal en verticaal gepolariseerd licht invallend bij de Brewsterhoek. Niet volledig transparante materialen hebben een complexe brekingsindex. Bij deze materialen is er altijd reflectie, maar volledige interne reflectie treedt niet op.