Zeekleilandschap

Een zeekleilandschap, soms ook polderlandschap genoemd, is een landschapstype. In Nederland komt het voor in Zeeland, op de Zuid-Hollandse eilanden, in Noordwest-Brabant en het noorden van Noord-Holland, Groningen, Friesland en Flevoland. De bodem bestaat daar uit vruchtbare zeeklei, die onder invloed van eb en vloed is afgezet. Het landschapstype wordt in Nederland en Vlaanderen ook wel als polderland aangeduid.

Zeekleilandschappen worden in Duitsland Marschen, in Denemarken als marsk, in Engeland als tidal marsh, in Frankrijk als marais maritime, in Spanje als marisma en in Portugal als pântano salgado genoemd. De laatste drie termen (marsch, marais, marisma, pântano) worden tevens gebruikt voor moerasgebieden. Het woord is verwant aan het toponiem meers, waarmee echter moerassige rivierdalen worden aangeduid.

In de Nederlandse landbouwstatistiek worden zeekleigebieden sinds de 19e eeuw als afzonderlijk gebieden onderscheiden. De gebiedsindeling van 1912 noemt onder andere de Noordelijke bouwstreek in Groningen, de Friese kleibouwstreek, de Friese kleiweidestreek, de Hollandse meerlanden en droogmakerijen, en de zeekleigebieden van Zuidwest-Nederland. Daarbij kwamen later nog de IJsselmeerpolders (Wieringermeer, Noordoostpolder, Oostelijk en Zuidelijk Flevoland). Deze gebieden werden vervolgens samengevat met de termen Noordelijke en Zuidwestelijke Zeekleigebieden, alsmede de Hollandse en IJsselmeerpolders. In de nieuwe gebiedsindeling die in 1991 werd ingevoerd, komt de term zeekleigebied niet meer voor.