Bandet Yes

Yes
Yes i 1977 Venstre til høgre: Steve Howe, Alan White, Jon Anderson, Chris Squire, Rick Wakeman
Opphav	London i England
Aktiv	1968–1981 1982–2004 2008 til i dag
Sjanger	Progressiv rock, symfonisk rock, kunstrock, psykedelisk rock, poprock
Tilknytte artistar	The Syn, Flash, King Crimson, The Buggles, Anderson Bruford Wakeman Howe, Cinema, XYZ, Asia, Moraz/Bruford, GTR, Conspiracy, Circa, Yoso, Mystery
Plateselskap	Atlantic, Atco, Arista, Victory, Sanctuary, Eagle, Frontiers
Medlemmer	Chris Squire Steve Howe Alan White Geoff Downes Jon Davison
Tidlegare medlemmer	Sjå Bandmedlemmar
Prisar	Rock and Roll Hall of Fame

Yes er eit engelsk rockeband som har oppnådd suksess over heile verda med ei blanding av progressiv rock, kunstrock og symfonisk rock. Dei vert rekna som ein av pionerane innan progressiv rock og er kjend for dei lange songane, mystiske tekstane, utførlege plateomslaga og sceneshowa sine. Sytten musikarar har vore medlem av bandet gjennom historia deira og består i dag av songar Jon Davison, bassist Chris Squire, gitarist Steve Howe, trommeslagar Alan White og klaverspelar Geoff Downes. Yes har seld 13,5 millionar plater i USA.^[1]

Yes vart danna i 1968 av Squire og songar Jon Anderson, og med i den første besetninga var òg gitarist Peter Banks, klaverspelar Tony Kaye og trommeslagar Bill Bruford, som gav ut to album i lag til lunken mottaking og sal. Yes slo igjennom med The Yes Album (1971) og Fragile (1971), med Howe og Rick Wakeman som nye medlemmar. Dei fekk ytterlegare suksess med Close to the Edge (1972) og Tales from Topographic Oceans (1973), sistnemnde med White på trommer. Wakeman vart erstatta av Patrick Moraz, som spelte på Relayer (1974). Wakeman kom attande på Going for the One (1977) og Tormato (1978). Anderson og Wakeman forlet gruppa på grunn av musikalske usemjer med resten av bandet i 1980. Erstatningane deira, Trevor Horn og Downes, spelte på Drama (1980) og den påfølgjande turneen.

Yes vart attforeing i 1982 med Squire og White saman med Anderson og Kaye, i tillegg til gitarist Trevor Rabin. Dei starta å spele poprock og gav ut den store hitten «Owner of a Lonely Heart» og albumet 90125 (1983), det bestseljande albumet deira, etterfølgd av Big Generator (1987). Anderson forlet bandet og starta sideprosjektet Anderson Bruford Wakeman Howe med dei nemnde medlemmane i 1989. Etter ein rettstrid mellom medlemmane i begge Yes-gruppene, gjekk dei alle saman til eit åttemannsband og spelte inn Union (1991) og ein påfølgjande turné. Rabin og Kaye var med på Talk (1994) før dei forlet bandet, medan Wakeman og Howe kom attende på Keys to Ascension (1996) og Keys to Ascension 2 (1997). Wakeman vart erstatta av Igor Khoroshev, som er med på Open Your Eyes (1997) og The Ladder (1999) i lag med gitarist Billy Sherwood. Utgjevinga av Magnification (2001) var det første albumet deira sidan 1970 med orkester.

I 2002 kom Wakeman attende til bandet i for 35-årsjubileumsturneen deira. Bandet gav seg med turnelivet i 2004, delvis på grunn av helsa til Anderson og Wakeman. Etter ein pause vart Yes starta opp att i 2008 med klaverspelar Oliver Wakeman og songar Benoît David.^[2] Etter utgjevinga av Fly from Here (2011) tok bandet inn Jon Davison, songar i Glass Hammer, eit progrockband frå Chattanooga i Tennessee, for å erstatte David.^[3] Yes er framleis aktive i dag, meir enn 40 år etter dei vart danna.^[4]

1. ↑ «Top Selling Artists». RIAA. Henta 17. juli 2012. 
2. ↑ «Jon Anderson out of Yes, replaced by tribute-band songar». Classicrockmagazine.com. Henta 17. juli 2012. 
3. ↑ «Buzz Worthy: New Yes album 'Fly From Here' ready for release». Buzz Worthy. Henta 17. juli 2012. 
4. ↑ Mascali, Nikki M. «Affirmative action». theweekender.com. Arkivert frå originalen 21. juli 2011. Henta 27. juli 2012.