Banefart

Banefarten til ein lekam, vanlegvis ein planet, ein naturleg satellitt, ein kunstig satellitt eller ei dobbeltstjerne, er farten han går i bane rundt massesenteret i systemet. Som oftast er dette massesenteret ein massiv lekam. Banefart kan referere til snittfart i bane, snittfarten han gjer eit omløp på eller farten ved eit gitt punkt i banen.

Banefarten på ein tilfeldig stad i banen kan bli rekna ut ved hjelp av avstanden til det sentrale lekamen i den posisjonen og den spesifikke baneenergien, som er uavhengig av posisjon: den kinetiske energien er den totale energien, minus den potensielle energien.

Dermed, under astrodynamiske standardføresetnader, er banefarten (${\displaystyle v\,}$):

• generelt: ${\displaystyle v={\sqrt {2\left({\mu \over {r}}+{\epsilon }\right)}}}$
  • ellipsebane: ${\displaystyle v={\sqrt {\mu \left({2 \over {r}}-{1 \over {a}}\right)}}}$
  • parabolsk bane: ${\displaystyle v={\sqrt {\mu \left({2 \over {r}}\right)}}}$
  • hyperbolsk bane: ${\displaystyle v={\sqrt {\mu \left({2 \over {r}}+{1 \over {a}}\right)}}}$

der:

• ${\displaystyle \mu \,}$ er den standarde gravitasjonsparameteren
• ${\displaystyle r\,}$ avstanden mellom det banegående lekamet og det sentrale lekamet
• ${\displaystyle \epsilon \,}$ er den spesifikke baneenergien
• ${\displaystyle a\,\!}$ er store halvakse

NB:

• Farten er ikkje berre avhengig av eksentrisiteten, men er òg bestemt av lengda av den store halvaksen (${\displaystyle a\,\!}$)