Den franske og indianske krigen | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Del av sjuårskrigen | |||||||||
Kart over dei nordvestlege områda der den franske og indianske krigen pågjekk | |||||||||
| |||||||||
Partar | |||||||||
Frankrike Ny-Frankrike Innfødde allierte: |
Storbritannia Britisk Amerika Innfødde allierte:
| ||||||||
Kommandantar | |||||||||
Marquis de Vaudreuil Baron Dieskau # Louis-Joseph de Montcalm † Chevalier de Lévis # |
Edward Braddock † William Shirley Lord Loudoun James Abercrombie Jeffrey Amherst Edward Boscawen | ||||||||
Styrkar | |||||||||
10 000 regulære troppar (troupes de la terre og troupes de la marine, den største styrken i 1757)[1] 7 900 militssoldatar 2 200 innfødde (1759) |
42 000 regulære og militstroppar (største styrke, 1758)[2] | ||||||||
Tap | |||||||||
Minst 5 700 drepne, skadde eller fanga | Minst 11 100 drepne, skadde eller fanga |
Den franske og indianske krigen, òg kalla Erobringskrigen (fransk Guerre de la Conquête) eller omtalt som ein del av den større konflikten Sjuårskrigen, vart utkjempa i Nord-Amerika mellom 1754 og 1763. Namnet «Den franske og indianske krigen» syner til dei to hovudfiendane til Storbritannia: dei kongelege franske styrkane og forskjellige indianarstammer i Nord-Amerika. Konflikten var den fjerde kolonikrigen mellom Frankrike og Storbritannia og medførte at Storbritannia erobra Canada. Resultatet av krigen var eit av dei viktigaste i løpet av ein hundreårsperiode med krig mellom dei to landa. Frankrike og Spania var allierte i krigen, og for å kompensere tapet til Spania av Spansk Florida til britane, gav Frankrike Louisiana vest for Mississippielva til Spania. Frankrike sine koloniar nord for Karibia vart redusert til småøyane i Saint Pierre og Miquelon og stadfesta Storbritannia som den dominerande kolonimakta i Nord-Amerika.