Van der Graaf Generator

Denne artikkelen handlar om musikkgruppa. For elektriske apparatet, sjå Van de Graaff-generator.

Van der Graaf Generator
Van der Graaf Generator på scenen i 2009
Opphav	Manchester i England
Aktiv	1967–1972, 1975–1978, sidan 2005
Sjanger	Progressiv rock eksperimentell rock kunstrock[1]
Plateselskap	Mercury, Charisma, Fontana, Vertigo, Probe, Dunhill, Virgin
Medlemmer	Peter Hammill Hugh Banton Guy Evans
Tidlegare medlemmer	Chris Judge Smith Nick Pearne Keith Ellis Nic Potter David Jackson Graham Smith Charles Dickie

Van der Graaf Generator er eit engelsk progressivt rockeband, skipa i 1967 i Manchester av Peter Hammill og Chris Judge Smith og var den første artisten på Charisma Records. Dei selde ikkje godt i heimlandet, men vart populære i Italia i 1970-åra. I 2005 kom bandet saman att og er framleis musikalsk aktive med Hammill, organisten Hugh Banton og trommeslagaren Guy Evans.

Bandet vart skipa på University of Manchester, men slo seg ned i London, der dei fekk kontrakt med Charisma. Dei gjekk gjennom fleire inkarnasjonar dei første åra, inkludert ein kort periode der dei gav seg i 1969. Då dei kom saman att, fekk dei noko suksess med The Least We Can Do Is Wave to Each Other (gjeve uti 1970 og det einaste albumet deira som nådde lista i Storbritannia) og etter oppfølgjaren, H to He, Who Am the Only One (desember 1970), stabiliserte besetninga seg kring Hammill, Banton, Evans og saksofonisten David Jackson. Kvartetten fekk så mykje suksess i Italia med utgjevinga av Pawn Hearts i 1971. Etterfleire slitsame turnear i Italia, vart bandet oppløyst i 1972. Dei kom saman att i 1975 og gav ut Godbluff og turnerte igjen mykje i Italia, før det vart store endringar i besetninga, medan bandet skifta namn til berre Van der Graaf. Bandet vart igjen oppløyst i 1978. Etter mange år frå kvarandre, spelte bandet ein konsert saman i Royal Festival Hall og la ut på ein kort turné i 2005. Sidan den gongen har bandet halde fram som ein trio med Hammill, Banton og Evans, som har gjeve ut plater og turnert regelmessig innimellom solokarrieren til Hammill.

Albuma deira har hatt ein tendens til å vere både tekstmessig og musikalsk mørkare enn mange av dei samtidige progrock-kollegaene (noko dei delte med King Crimson, der gitaristen Robert Fripp var gjesteartist på to av albuma deira) og gitarsoloar var unntaket heller enn regelen. I staden brukte dei ofte mykje orgelet til Banton, og fram til han slutta, fleire av saksofonane til Jackson. Hammill har vore den fremste låtskrivaren i bandet, og medlemmar i bandet har medverka på soloalbuma hans, men bandet har arrangert alt materialet i lag. Tekstane til Hammill dekkjer tema som døyelegheit, med ein kjærleik for science fiction-forfattarar som Robert A. Heinlein og Philip K. Dick, i tillegg til at han har omtalt seg sjølv som forvridd og forgjord. Røysta hans har vore ein markant del av bandet gjennom heile karrieren, skildra som «ein mannleg Nico». Sjølv om gruppa generelt har hatt lite salssuksess, har dei inspirert mange musikarar på tvers av mange sjangrar.

1. ↑ Ankeny, Jason. «Van der Graaf Generator – Biography & History». AllMusic. Henta 25. juli 2020.