Back Penniliz Sant Sarnin Breton Basílica de Sant Serni de Tolosa Catalan Bazilika svatého Saturnina z Toulouse Czech St-Sernin (Toulouse) German Basilica of Saint-Sernin, Toulouse English Baziliko Sankta Sernino Esperanto Basílica de San Sernín (Toulouse) Spanish Tolosako Done Saturdi basilika Basque Basilique Saint-Sernin de Toulouse French Bazilika Saint-Sernina u Toulouseu Croatian
 | |||||||
| Donadas | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Tipe | Basilica | ||||||
| Part de | Camins de Sant Jaume a França (ca)   | ||||||
| Dedicat | Sant Sarnin | ||||||
| Caracteristicas | |||||||
| Estil | Romanic | ||||||
| Localizacion geografica | |||||||
| Estat | França | ||||||
| Division territoriala francesa | França metropolitana | ||||||
| Region francesa | Occitània | ||||||
| Departament | Nauta Garona | ||||||
| Comuna francesa | Tolosa | ||||||
 | |||||||
| Format per | porte Miègeville (fr) clocher de la basilique Saint-Sernin de Toulouse (fr) | ||||||
| monument istoric catalogat (1840) part d'un Patrimòni mondial de l'Umanitat (1998) | |||||||
| Plans | |||||||
 | |||||||
| Activitat | |||||||
| |||||||
| Site web | basilique-saint-sernin.fr… | ||||||
La Basilica de Sant Sarnin es un dels edificis religioses mai importants d'Occitània, e subretot lo mai emblematic de Tolosa (Lengadòc). Es un santuari bastit per recaptar las relíquias de Sant Sarnin, avesque de Tolosa, martirizat en 250. La carrièra del Taur que mena de la plaça del Capitòli a la basilica tira d'efièch son nom de las circonstàncias del martiri, Sarnin essent estat trach per un taure furiós per çò qu'èra una rota sortissent de la vila. L'edifici sèrva 260 capitèls romanics[1] e es lo simbòl de l'arquitectura romanica occitana. Tolosa recebiá la visita de nombroses romieus pel Camin de Sant Jaume de Compostèla, o venguts onorar las relíquias de Sant Sarnin. Sant Sarnin foguèt puèi un dels centres de pelegrinatge pus importants de l'Occident medieval. Venguèt monument istoric en 1840 e es estada inscricha al Patrimòni Mondial de l'UNESCO en 1998.
- ↑ Georges Duby, Jean-Luc Daval, La sculpture, ..., pagina 276