Sunisme

Lo sunisme es la branca principala de l'islam. Recampa aperaquí 85% a 90% de la comunautat musulmana actuala e se presenta coma una via intermediària entre lo shiisme e lo kharigisme^[1], lei doas autrei brancas majoras de l'islam. Es caracterizat per l'importància donada a la fidelitat ai tradicions coma lo tèxte de l'Alcoran e la sunna, es a dire la vida de Maomet e de sei companhons. Pasmens, lo sunisme garda una certana capacitat d'innovacion gràcias au principi de consensus. D'efiech, un rite o una practica acceptada per la màger part dei teologians pòu èsser reconegudas coma legitima e integrada au sen de la tradicion.

Lo sunisme es aparegut dins lo corrent dei sègles VII e VIII coma una consequéncia de la crisi de succession a la tèsta dau Califat après la mòrt dau califa Othman (644-656). Lei desacòrdis a prepaus de la chausida de son successor, Ali (656-661), menèron a l'aparicion dau kharitgisme en 657 e dau shiisme après l'assassinat d'Ali. En contrast amb aquelei brancas, lo sunisme se formèt tardivament après l'estabilizacion dau tèxte de l'Alcoran dins lo corrent dau sègle VII. Entre lei sègles VIII e X, plusors visions foguèron definidas per interpretar lei tèxtes religiós. Se reconoissent mutualament gràcias a la nocion de consensus, refusan leis innovacions pus radicalas dau shiisme e la rigor dau kharitgisme. Durant sa formacion, deguèron tanben faciar l'ostilitat dau mutazilisme, un corrent umanista desirós d'integrar lei principis de la filosofia grèga a la teologia musulmana, que dispareguèt au sègle XIV. L'aparicion dau dògma de la perfeccion de l'Alcoran au sègle X marca la fin dau periòde principau de formacion dau sunisme.

1. ↑ Uei, lo kharidjisme es representat per l'idabisme. Seis autrei corrents son dispareguts.