(2) Pallas

(2) Pallas

Obraz powierzchni Pallas uzyskany przez Very Large Telescope, ukazujący spłaszczony kształt planetoidy
Odkrywca	Heinrich Wilhelm Olbers
Data odkrycia	28 marca 1802[1]
Numer kolejny	2
Charakterystyka orbity (2024-10-17)
Przynależność obiektu	pas główny (rodzina planetoidy Pallas)
Półoś wielka	2,7703[1] au
Mimośród	0,2304[1]
Peryhelium	2,1320[1] au
Aphelium	3,4087[1] au
Długość węzła wstępującego	172,9061[1]°
Argument perycentrum	310,8922[1]°
Anomalia średnia	126,0676[1]°
Okres obiegu wokół Słońca	4 lata 223 dni 5[1] godzin
Średnia prędkość	17,9[a] km/s
Inklinacja	34,92[1]°
Charakterystyka fizyczna
Średnica	568×532×448[1] km
Masa	(2,11 ± 0,26)×1020[2] kg
Średnia gęstość	2,89[3] g/cm3
Okres obrotu	(7 h 48 min 48 s)[4] h
Albedo	0,159[5]
Jasność absolutna	4,13[5]m
Typ spektralny	Typ B[6]
Średnia temperatura powierzchni	163[7] K
Satelity naturalne	brak
Multimedia w Wikimedia Commons

(2) Pallas – duża planetoida krążąca w pasie planetoid w Układzie Słonecznym, druga odkryta planetoida (po Ceres), druga pod względem objętości i trzecia pod względem masy w pasie głównym. Szacuje się, że jej masa stanowi 7% łącznej masy pasa planetoid^[8]. Ma masę o 10–30% mniejszą niż (4) Westa^[2]; jej średnica to ok. 513 km, jest zatem niewiele mniejsza od Westy. Prawdopodobnie jest to protoplaneta pozostała z okresu formowania się Układu Słonecznego^[9].

Kiedy 28 marca 1802 roku astronom Heinrich Wilhelm Olbers odkrył Pallas, została ona zaliczona do grona planet, podobnie jak inne planetoidy w początku XIX wieku. Odkrycie wielu innych planetoid po 1845 doprowadziło do ich przeklasyfikowania.

Powierzchnia Pallas wydaje się być złożona z krzemianów; charakterystyka spektralna powierzchni i szacowana gęstość jest podobna do meteorytów z grupy chondrytów węglistych^[b]. Inklinacja orbity równa 34,9° w stosunku do płaszczyzny pasa planetoid jest wyjątkowo duża, także mimośród orbity jest prawie tak duży jak w przypadku Plutona, co sprawia, że wysłanie sond kosmicznych do Pallas jest problematyczne^[10][11].