17 Wielkopolska Dywizja Piechoty

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty
3 Dywizja Strzelców Wielkopolskich
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1919
Rozformowanie	1939
Nazwa wyróżniająca	Wielkopolska
	Dowódcy
Pierwszy	gen. ppor. Wincenty Odyniec
Ostatni	płk. dypl. Mieczysław Mozdyniewicz
	Działania zbrojne
	Powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka; bitwa pod Budsławiem (4 VI 1920); bitwa nad Dołhem (4 VII 1920); bitwa nad Wkrą (14–18 VIII 1920); bitwa pod Przemiarowem (19 VIII 1920); bitwa nad Niemnem (20–26 IX 1920); kampania wrześniowa; bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939); bój pod Górą Świętej Małgorzaty (9–10 IX 1939)
	Organizacja
Dyslokacja	Gniezno
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	Dowództwo Główne Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim; 5 Armia; Okręg Korpusu Nr VIII; Ministerstwo Spraw Wojskowych; Armia „Poznań”; Grupa Operacyjna „Koło”
Skład	68 pułk Piechoty Wielkopolskiej ; 69 pułk Piechoty Wielkopolskiej ; 70 pułk Piechoty Wielkopolskiej; 17 pułk artylerii lekkiej Wielkopolskiej
	Multimedia w Wikimedia Commons

W okresie międzywojennym dowództwo 17 DP stacjonowało w Gnieźnie. W jej skład w 1923 wchodziły: 68 pp, 69 pp i 70 pułk piechoty^[2].
W czasie kampanii wrześniowej dywizja walczyła w składzie Armii „Poznań”. 9 września w składzie GO gen. Knolla weszła do bitwy nad Bzurą w rejonie Łęczycy, zdobyła Modlną i Celestynów. W nocy z 12 na 13 września wycofała się za Bzurę, a 16 września nacierała na Sochaczew. Częściowo rozbita przez niemiecką 4 DPanc i pułk SS Leibstandarte „Adolf Hitler”, swymi resztkami broniła Palmir. Ostatecznie pobita w toku przebijania się ku Warszawie w Łomiankach^[3].