Back Alawiete Afrikaans Alawiten ALS علويون (طائفة) Arabic علويين ARZ Nüseyrilər Azerbaijani Нүсәйриҙәр Bashkir Алавити Bulgarian আলবীয় Bengali/Bangla Alawited Breton Alauites Catalan
Alawizm (arab. علوية, alawijja), nusajryzm (arab. نصيرية, nusajrijja, nasirijja), także ansaryzm (ansarijja), namiryzm (namirijja)[1] – synkretyczny prąd religijny wyrosły na gruncie wczesnego szyizmu, którego centralną ideą jest deifikacja Alego[2]. Sami alawici uważają się za muzułmanów, chociaż wydawane w tym zakresie oficjalne deklaracje nie muszą być szczere i mogą wynikać z pobudek politycznych (w myśl zasady takijji)[3]. Równocześnie jednak prawdy wiary alawickiej z islamem łączy w praktyce tylko podkreślanie zasady jedynobóstwa[4].
Alawici zamieszkują głównie Syrię (wybrzeże w regionie Latakii, okolice Hims i Hamy, region Tartusu), w której są największą mniejszością wyznaniową (przed wojną domową w Syrii 700 tys. osób – ok. 11% społeczeństwa), są obecni także w Turcji (prowincje południowe), Libanie oraz w Izraelu na Wzgórzach Golan. Łączną liczbę alawitów na świecie szacowano na 1-2 mln.
Alawici odmiennie od sunnitów i szyitów imamitów interpretują zarówno Koran, jak i pięć filarów islamu. Wierząc w jednego Boga, wierzą również w cykliczne inkarnowanie się boskości na ziemi w postaci kolejnych objawień. W każdym z nich boskiej postaci towarzyszą prorok i pomocnik. Ostatnią boską postacią i najdoskonalszym objawieniem był Ali, któremu towarzyszyli Mahomet i Salman al-Farisi. Wierzą również w reinkarnację, której ostatecznym efektem jest powrót do pierwotnej postaci świetlistego ciała, opiewającego Boga w czystej formie.
Alawici nie posiadają hierarchii duchownej, ani jednolitej organizacji wyznaniowej. Na czele wspólnot lokalnych stoją szajchowie. Całość doktryny ujawniana jest jedynie niektórym wiernym po przejściu dodatkowych rytuałów. Alawici nie ujawniają również szczegółów swoich praktyk religijnych, ani nie zgadzają się na publikację większości świętych ksiąg. Nie ma możliwości przyjęcia religii z własnej woli, decyduje bowiem urodzenie w rodzinie alawickiej.
Będąc mniejszością wyznaniowo-etniczną, alawici odgrywali szczególną rolę w Syrii po zamachu stanu, zorganizowanym w 1963 przez Komitet Wojskowy partii Baas. Wywodzący się z tej grupy religijnej oficerowie (przede wszystkim Salah Dżadid i Hafiz al-Asad) objęli po przewrocie faktyczną władzę w kraju, utrwaloną jeszcze po drugim zamachu stanu w Syrii. W 1970 Hafiz al-Asad ostatecznie zwyciężył w rywalizacji o władzę w państwie i rządził Syrią w sposób autorytarny do śmierci w 2000. Po jego śmierci władza przeszła w ręce jego syna Baszszara. Pod rządami partii Baas alawici syryjscy zdominowali siły zbrojne i służby bezpieczeństwa, nie eliminując jednak innych grup wyznaniowych całkowicie z życia publicznego. Podczas wojny domowej w Syrii alawiccy cywile padali ofiarą zbrodni dokonywanych przez Państwo Islamskie w Iraku i Lewancie oraz inne grupy fundamentalistów sunnickich.
- ↑ Landowski Z.: Islam. Nurty, odłamy, sekty. Warszawa: Książka i Wiedza, 2008, s. 173-174. ISBN 978-83-05-13525-2.
- ↑ Pachniak K.: Ezoteryczne odłamy islamu w muzułmańskiej literaturze herezjograficznej. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2012, s. 226. ISBN 978-83-61203-67-4.
- ↑ Katarzyna Pachniak, Ezoteryczne odłamy islamu w muzułmańskiej literaturze herezjograficznej, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2012, s. 229-231, ISBN 978-83-61203-67-4.
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwiedan351BŁĄD PRZYPISÓW