Albert Wielki

Święty
Albert Wielki

Albertus Magnus

biskup doktor Kościoła
Albertus Magnus (fresk, 1352, Treviso, Włochy)
Data i miejsce urodzenia	1193/1205 Lauingen (Donau) (Szwabia)
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1280 Kolonia
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	1622 przez Grzegorza XV
Kanonizacja	1931 przez Piusa XI
Wspomnienie	15 listopada
Atrybuty	gałązka palmowa lub oliwna, globus, infuła u stóp, krzyż, księga lub zwój, lilia, ptasie pióro, wizerunek Niepokalanej
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Albert Wielki, Albert z Kolonii, Albert z Lauingen, Albert von Bollstädt^[1], łac. Albertus Magnus (ur. 1193/1205? w Lauingen (Donau), zm. 15 listopada 1280 w Kolonii) – niemiecki duchowny katolicki oraz uczony; dominikanin, teolog i filozof scholastyczny, pierwszy wybitny przedstawiciel scholastycznego arystotelizmu^[2]. Znany także z obszernej wiedzy przyrodniczej, przypisuje mu się także zajmowanie się alchemią. Święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła (znany jako doctor universalis lub doctor expertus).

Albert jako jeden z pierwszych w systematyczny sposób łączył filozofię Arystotelesa z teologią katolicką – w Arystotelesie dostrzegł możliwość pogodzenia wiedzy przyrodniczej i wiary. Jako jeden z pierwszych głosił też odrębność metody teologii od metody nauk przyrodniczych oraz inny charakter prawd wiary i prawd naukowych. Te podstawy metodologiczne umożliwiły mu znaczne poszerzenie wiedzy w dziedzinie botaniki. Wszystkie te założenia przejął jego największy uczeń, Tomasz z Akwinu.

Albert pozostaje pod wpływem Awicenny, któremu zawdzięcza zbliżoną do emanacyjnej koncepcję stworzenia i pojęcie Boga jako pierwszej przyczyny stwarzającej hierarchię bytów, a także – przy całym swoim głębokim arystotelizmie – pewne skłonności neoplatońskie.