Anglicyzm

Anglicyzm – element językowy zapożyczony z języka angielskiego lub na nim wzorowany^[1][2].

Współczesna ekspansja anglicyzmów wynika z globalnego wpływu angielszczyzny na inne języki świata. Niektórzy krytycy językowi uważają to zjawisko za ujemne, usiłując je zwalczać, m.in. przez promocję określeń rodzimych (gdy takowe są łatwo dostępne). Chociaż język angielski uchodzi za niezwykle przydatny w charakterze środka komunikacji międzynarodowej, a jego nauczanie jest wspierane instytucjonalnie, to nierzadko spotyka się głosy, że szerokie rozprzestrzenienie się angielszczyzny może mieć negatywny wpływ na języki narodowe i języki standardowe poszczególnych narodów. Ekspansywność anglicyzmów bywa postrzegana jako zagrożenie dla suwerenności języka^[3].

W języku polskim i niektórych innych językach Europy anglicyzmy stanowią kolejną falę neologizmów po masowych zapożyczeniach z francuskiego, niemieckiego i innych języków. Słowa pochodzenia obcego stopniowo zadomawiają się w języku, co wiąże się często z adaptacją ich pisowni^[4]. Przykładem może być polskie słowo „mecz”, które jest anglicyzmem – jeszcze w latach 30. XX wieku zapisywano je jako „match”.

Źródła nowych zapożyczeń angielskich w wielu językach świata to m.in. terminologia komputerowa, język biznesu i środki masowego przekazu, gdzie ogromną rolę odgrywa język angielski^[5]. Posługiwanie się anglicyzmami również w tych sferach tematycznych, gdzie nie jest to uzasadnione wyraźnymi potrzebami nazewniczymi, jest czasem uznawane za brak szacunku dla rodzimej kultury i tradycji^[2].

Do anglicyzmów należą zarówno zapożyczenia leksykalne, jak i wpływy ujawniające się w gramatyce języka. W języku polskim charakter anglicyzmów mają innowacyjne połączenia wyrazowe typu komputer kurs („kurs komputerowy”), Sopot festiwal („festiwal sopocki”); kalki: wydawać się być (seem to be), dokładnie („właśnie tak”, exactly), nastolatek (teenager); derywaty powstałe na bazie wyrazów zapożyczonych: rapować, menedżerski, hybrydalny ciucholand^[2].