Azjatycki kryzys finansowy

Azjatycki kryzys finansowy – kryzys finansowy, który rozpoczął się w czerwcu 1997. Katalizatorem była decyzja rządu Tajlandii o upłynnieniu kursu bahta, który był wcześniej powiązany z dolarem amerykańskim. Spowodowana ona była niemożliwością dłuższej obrony waluty przed atakami spekulantów. Gwałtowny spadek kursu bahta, a tym samym zwiększenie kosztów obsługi długu zagranicznego, doprowadziło państwo na skraj bankructwa. Kryzys szybko rozprzestrzenił się na inne państwa regionu. Najbardziej oprócz Tajlandii ucierpiały: Malezja, Filipiny, Indonezja, Singapur, Korea Południowa.

Do głównych czynników, które przyczyniły się do kryzysu zalicza się^[1]:

• deprecjacja jena w okresie bezpośrednio poprzedzającym kryzys i związany z tym spadek konkurencyjności towarów produkowanych w państwach regionu;
• pokusa nadużycia – powszechnie zakładano, że państwo nie dopuści do upadku wielkich przedsiębiorstw (szczególnie istotne w przypadku koreańskich czeboli i indonezyjskich firm klanów rodzinnych powiązanych z administracją rządową);
• słabość lokalnych systemów bankowych i błędna polityka kredytowa banków – udzielanie kredytów podmiotom zagrożonym niewypłacalnością, koncentracja znacznej części kredytów w nielicznych branżach (często obarczonych znacznym ryzykiem), przekonanie banków zaciągających kredyty zagraniczne o roli państwa, które w każdym wypadku miałoby bronić stałego kursu walutowego;
• działalność kredytowa instytucji finansowych pozostających pod jeszcze słabszym nadzorem niż banki.

Skutki ekonomiczne kryzysu (1998)^[2]

Państwo	Kurs walutowy [%]	Zmiana PKB per capita [%]	Wzrost bezrobocia [%]	Spadek płacy realnej [%]
Filipiny	27,9	2,7	21,5	2,0
Indonezja	70,9	14,4	36,2	41,0
Korea Płd.	32,1	7,4	161,5	9,3
Malezja	28,3	9,5	41,7	1,1
Tajlandia	24,2	11,4	277,8	7,4

Po kryzysie większość dotkniętych jego skutkami państw wprowadziła reformy zwiększające transparentność i efektywność funkcjonowania ich sektorów bankowych^[3].