Russell w 2011. | |||||||||||
#6 | |||||||||||
środkowy | |||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
12 lutego 1934 | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
31 lipca 2022 | ||||||||||
Wzrost |
208 cm | ||||||||||
Masa ciała |
100 kg | ||||||||||
Kariera | |||||||||||
Aktywność |
1956–1969 | ||||||||||
Szkoła średnia |
McClymonds (Oakland, Kalifornia) | ||||||||||
College |
San Francisco (1953–1956) | ||||||||||
Draft |
1956, numer: 2 | ||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
|
William Felton „Bill” Russell (ur. 12 lutego 1934 w Monroe, zm. 31 lipca 2022 w Mercer Island[1]) – amerykański koszykarz i pierwszy czarnoskóry trener w NBA, jedenastokrotny mistrz z drużyną Boston Celtics (w tym dwukrotnie jako grający trener). Mistrz olimpijski w koszykówce mężczyzn z Melbourne w 1956.
Ukończył University of San Francisco, gdzie dwukrotnie zdobył mistrzostwo NCAA. W 1956 został wybrany w drafcie przez St. Louis Hawks, ale grał od początku w Celtics, zdobywając z tą drużyną jedenastokrotnie tytuł Mistrza NBA, w latach 1957, 1959–1966, 1968–1969. Pięciokrotnie został ogłoszony MVP sezonu, w latach 1958, 1961, 1962, 1963, 1965. Dwunastokrotnie grał w Meczu Gwiazd.
Przede wszystkim znakomity obrońca, pierwszy koszykarz NBA, który przekroczył średnią liczbę 20 zbiórek w sezonie. Jego rekord wynosi 51 (drugi wynik w historii), a średnia z całej kariery 22,5. Podstawowy gracz słynnej bostońskiej dynastii Reda Auerbacha.
W sezonach 1958/1959 i 1959/1960 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej[2][3].
Wyznaczony przez Auerbacha w 1966 na swego następcę, został pierwszym w historii amerykańskich lig zawodowych czarnoskórym trenerem. Potem trenował drużyny Seattle SuperSonics (w latach 1973–1977) i Sacramento Kings (1987–1988), ale nie odniósł już tak wielkich sukcesów.
Jest jednym z ponad 40 zawodników w historii, którzy zdobyli zarówno mistrzostwo NCAA, jak i NBA w trakcie swojej kariery sportowej[4].
W 1975 uhonorowany członkostwem w Basketball Hall of Fame. Wybierany do wszystkich ogłoszonych Anniversary Teams: drużyny 25-lecia, drużyny 35-lecia, 50. najwybitniejszych graczy wszech czasów oraz drużyny 75-lecia.
Pracował także jako komentator telewizyjny i pisał książki.
Od 2009 roku jego imieniem nazywana jest nagroda MVP Finałów NBA.