Back معركة نورفولك Arabic Battle of Norfolk English Norfolkin taistelu Finnish Bataille de Norfolk French Battaglia di Norfolk Italian Batalha de Norfolk Portuguese Битва за Норфолк Russian 諾福克戰役 Chinese

Bitwa o Punkt Norfolk

Bitwa o Punkt Norfolk
I wojna w Zatoce Perskiej,
operacja Pustynna Burza
Ilustracja
Okopany iracki czołg T-72 Asad Babil w bitwie o Punkt Norfolk, 26 lutego 1991
Czas

27 lutego 1991

Miejsce

Al-Musanna

Terytorium

Irak

Wynik

decydujące zwycięstwo Koalicji

Strony konfliktu
 Irak  Stany Zjednoczone
 Wielka Brytania
Dowódcy
Salah Aboud Mahmoud
Saheb Mohammed Alaw
Ayad Futayih al-Rawi
Bassil Omar Al-Shalham 		Norman Schwarzkopf
Frederick Franks
Thomas G. Rhame
Rupert Smith
Straty
Sektor amerykański:
937 pojmanych,
550 czołgów zniszczonych,
480 pojazdów pancernych zniszczonych,
396 dział zniszczonych
Obiekt Dorset:
2500 pojmanych,
300 czołgów i pojazdów pancernych zniszczonych
Sektor brytyjski:
7000+ pojmanych,
300 czołgów zniszczonych i zdobytych,
ciężkie straty w pojazdach pancernych,
ciężkie straty w artylerii 		Sektor amerykański:
21 zabitych,
67 rannych,
5 czołgów zniszczonych,
4–5 pojazdów pancernych zniszczonych
Obiekt Dorset:
15 zabitych,
27 rannych,
3 czołgi zniszczone,
Sektor brytyjski:
15 zabitych,
43 rannych,
2 pojazdy pancerne zniszczone
brak współrzędnych

Bitwa o Punkt Norfolk – starcie pancerne stoczone 27 lutego 1991 roku podczas I wojny w Zatoce Perskiej między siłami Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii a iracką Gwardią Republikańską w prowincji Al-Musanna w południowym Iraku. Głównymi uczestnikami były amerykańska 2 Dywizja Pancerna, 1 Dywizja Piechoty oraz iracka 18 Brygada Zmechanizowana i 9 Brygada Pancerna z Dywizji Piechoty Zmechanizowanej Tawakalna Gwardii Republikańskiej wraz z elementami z jedenastu innych irackich dywizji[1]. 2 Dywizja Pancerna została przydzielona do amerykańskiej 1 Dywizji Piechoty jako 3. brygada manewrowa, ponieważ jedna z jej brygad nie została użyta w bitwie[2]. Grupa bojowa Task Force 1-41 Infantry z 2 Dywizji Pancernej stanęła na czele VII Korpusu. Brytyjska 1 Dywizja Pancerna była odpowiedzialna za ochronę prawej flanki VII Korpusu, a jej głównym przeciwnikiem była iracka 52 Dywizja Pancerna i wiele dywizji piechoty. Była to ostatnia bitwa tej wojny przed wejściem w życie jednostronnego zawieszenia broni. Jeszcze jedna bitwa została stoczona w pobliżu pola naftowego w Rumaili po zawieszeniu broni[3].

Bitwa o Punkt Norfolk została uznana przez niektóre źródła za drugą co do wielkości bitwę pancerną w historii USA i największą bitwę pancerną I wojny w Zatoce Perskiej[4]. W bitwie o Punkt Norfolk wzięło udział nie mniej niż 12 dywizji wraz z wieloma samodzielnymi brygadami i grupami pułkowymi[5][6]. Siły amerykańskie i brytyjskie zniszczyły około 850 irackich czołgów i setki innego typu pojazdów bojowych[7][8]. Dwie dodatkowe dywizje Gwardii Republikańskiej zostały zniszczone w Obiekcie Dorset przez 3 Dywizję Pancerną 28 lutego[3]. Podczas tej bitwy 3 Dywizja Pancerna USA zniszczyła 300 pojazdów wroga i schwytała 2500 żołnierzy irackich. Razem te starcia całkowicie zniszczyły siłę bojową armii irackiej i przesądziły o zwycięstwie wojsk Koalicji.

  1. ↑ Bourque 2001 ↓, s. 144.
  2. ↑ Dinackus 2000 ↓, s. 4–10.
  3. ↑ a b Conduct of The Persian Gulf War: Final Report to Congress. „National Defense University Library”, kwiecień 1992. (ang.). 
  4. ↑ Logan Nye: These were the 6 most massive tank battles in US history. Mighty Network, 16.04.2021. [dostęp 2021-11-27].
  5. ↑ Bourque 2001 ↓, s. 144,260,377.
  6. ↑ Bourque i Burdan 2007 ↓, s. 333,337.
  7. ↑ Westwell 2001 ↓, s. 88.
  8. ↑ Bourque 2001 ↓, s. 275,377.
From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne