Bitwa pod Poimanenon

Bitwa pod Poimanenon

Jan III Dukas Watatzes
Czas	1224
Miejsce	Poimanenon
Terytorium	Azja Mniejsza
Wynik	Zwycięstwo armii nicejskiej
Strony konfliktu
Cesarstwo Łacińskie Cesarstwo Nicejskie
Dowódcy
Aleksy Laskarys i Izaak Laskarys Jan III Dukas Watatzes
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
37,892500°N 35,999722°E/37,892500 35,999722

Bitwa pod Poimanenon – starcie zbrojne, które miało miejsce ok. roku 1224 pomiędzy armią Cesarstwa Łacińskiego i siłami Cesarstwa Nicejskiego.

W wyniku podpisanego układu w Nymphaeum w roku 1214 Cesarstwo Łacińskie przejęło kontrolę na północno-zachodnimi terenami w Azji Mniejszej rozciągającymi się od Nikomedii po Adramyttion i równinę myzyjską.

W roku 1222 zmarł założyciel Cesarstwa Nicei Teodor I Laskarys, który mianował następcą zięcia, Jana III Dukasa Watatzesa. Decyzja ta spotkała się z protestem braci zmarłego Teodora – Izaaka i Aleksego, którzy wystąpili przeciwko władzy Jana III. Z pomocą braciom przyszedł władca Cesarstwa Łacińskiego Robert de Courtenay. Siły Łacinników wyruszyły przeciwko armii nicejskiej Jana III^[1].

Do spotkania obu armii doszło pod Poimanenon. Bitwa zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Jana III. Do niewoli dostało się obu braci Teodora Laskarysa. Zwycięstwo przyczyniło się do odzyskania przez Greków łacińskich posiadłości w Azji Mniejszej. W tej sytuacji zagrożony ze strony Nicei i Epiru cesarz Łacinników poprosił o zawarcie pokoju, który zawarto w roku 1225. W wyniku układu, Łacinnicy zrzekli się wszystkich posiadłości azjatyckich zachowując wschodnie wybrzeże Bosforu oraz miasto Nikomedię i jej okolice^[1].